Gisteren gingen we naar een bijeenkomst van een groep die zich de vereniging van schrijvers in het Andalusisch noemt (hunta d’ehcritorê en andalú’ (junta de escritores en andalus). Deze vond dit keer plaats in Benameji, en mooi dorp in de provincie Cordoba. Ahmad ging erheen, omdat hij zijn vriend Antonio Manuel wilde ontmoeten, die net als Ahmad, de geschiedenis van Andalusië intensief bestudeerd heeft. Ahmad schreef daarover zijn enige ooit door hem geschreven boek, Andalucia como matria, een boek dat wordt erkend als een wetenschappelijk boek. Dat is een grote prestatie voor een man die het in zijn leven moest doen met alleen de lagere school als basis. Ahmad is een autodidact. Antonio Manuel daarentegen is een gepromoveerd doctor in de rechten en werkt als professor. Toch heeft deze gestudeerde man zich o.a. laten inspireren door wat Ahmad schreef in zijn boek. Antonio Manuel heeft een intensieve studie gemaakt van de taal van Al Andalus, waarvan het geschreven woord voor een groot deel verloren is gegaan. Tijdens de inquisitie zijn de meeste wetenschappelijke werken uit de tijd van het kalifaat en ver daarvoor vernietigd. Een deel ervan is gered door boeken te verplaatsen naar Timboektoe.
Tijdens het kalifaat en ook daarvoor (ver voor de Romeinse tijd) was de taal in Andalusië Arabisch en men schreef in het Arabische alfabet. Dat kwam omdat Andalusië via handel over de Middellandse Zee in verbinding stond met landen al Syrië, Irak, Tukije en Palestina. Het kalifaat in Andalusië is begonnen met een emir uit Syrië, Abdul Rahman. Tijdens het kalifaat dat na hem kwam en duurde van de achtste eeuw tot aan de kruistochten woonden joden, christenen en moslims vreedzaam samen en handel en wetenschap kwamen tot grote bloei. Er was diversiteit onder de bevolking.
Met de conquista (die door de Spaanse geschiedschrijvers ten onrechte reconquista werd genoemd) van de katholieke kerk over de oorspronkelijke bewoners kwam er een eind aan het Arabisch als voertaal in Andalusië. Het enige schrift (in het Arabische alfabet) dat de bevolking kende en dat eeuwenoud was mocht niet langer geschreven worden. De bevolking van Andalusië werd dus in één klap analfabeet. Men moest leren schrijven in het Castiliaans. En men moest spreken in het Castiliaans. Maar veel woorden bleven toch bestaan en zo kan het dat veel plaatsnamen en woorden in Andalusië nog steeds Arabisch zijn, maar fonetisch in het Castiliaans geschreven worden. In de loop der tijd zijn veel van die woorden ook veranderd en kent men de oorsprong ervan niet meer terug. Diversiteit werd niet geduld door de katholieke machtshebbers. Iedereen moest aantonen katholiek te zijn. Andere godsdiensten waren niet langer toegestaan. Dat is tot op heden nog te merken. De mensen hier zijn nog nauwelijks bekomen van de barre tijd tijdens het regiem van Franco, die zich gesteund wist door de katholieke kerk. Tot op heden zijn er Franco-aanhangers. Het is hier nog steeds vanzelfsprekend dat je je kind laat dopen. Het katholicisme is de staatsgodsdienst in Spanje.
Gelukkig is er onder de jongeren wel enig bewustzijn ontstaan, onder invloed van het globalisme, dat Spanje niet het beste land ter wereld is met de best mogelijke godsdienst, maar dat verschil er ook mag zijn. Veel mensen in Spanje komen er nu voor uit dat ze ongelovig zijn of anders gelovend en daarvoor is nu meer ruimte. Mochten kinderen in het onderwijs in de tijd van Franco alleen maar Spaans spreken en geen andere taal leren, nu wordt er gelukkig wel vaak les gegeven in andere talen en met name het Engels. Dit omdat veel jonge werkzoekenden noodgedwongen werk moeten zoeken in landen buiten Spanje.