Sommige mensen noemen zichzelf kunstkenner en anderen zeggen dat ze juist geen kunstkenner zijn. Ik denk dat iedereen een kunstkenner is. Kunst is er voor de toeschouwer en dat maakt de toeschouwer de ‘kenner’. De toeschouwer bepaalt of hij/zij het schilderij/ theaterstuk/ muziekstuk/ ballet waardeert. Is het technisch goed uitgevoerd en belangrijker nog, raakt het je? Geeft het je een bepaald gevoel of een inspiratie? Dat bepaalt de toeschouwer.
Mensen die zich kunstkenner noemen zijn in de  regel mensen die weten of denken te weten wat een bepaald kunststuk waard is, uitgedrukt in geld. Er wordt in kunst gehandeld en gespeculeerd als op de beurs. Dan is kunst niet meer dan een waarde-object. Wat niet wegneemt dat een een kunstverzamelaar ook met hart en ziel kan genieten van een kunstwerk.
Laats liet ik de tekening van mijn zoon en zijn dochtertje zien en ik vroeg om opbouwende kritiek. Die kreeg ik ook van mijn twee trouwste lezers. Ook liet ik de tekening zien aan de app-groep die ik heb voor mijn nageslacht plus partners. De artiest van onze familie, een ontwerper van logo’s, vond hem perfect. Theo, die zelf al lange tijd tekent en schildert vond hem o.k., behalve het ‘doezelen’. Mijn altijd ‘recht voor zijn raap’-lezeres Jeanne vond de verhoudingen niet kloppen.
Dat wilde ik helemaal niet horen. Ik had het hoofd van mijn zoon al wat smaller gemaakt en wat kon ik nog meer doen? Was dan al mijn werk voor niks? Want verander je een miniem lijntje, dan herken je de hele tekening soms niet meer terug.
De kritiek bleef aan me knagen. Want ik zag het zelf ineens ook! Telkens als ik naar de tekening keek leek het hoofd van mijn zoon groter te worden en een paar dagen wilde ik er helemaal niet meer naar kijken. De lol was er voor mij af.
Vandaag heb ik het hoofd smaller gemaakt, met name de halslijn. Ik had nogal een stierennek getekend. Wel zag ik dat het petje echt groot is, ook in werkelijkheid, wat het hoofd groter doet lijken. Maar ook van het petje kon best wat af. Het hoofdje van mijn kleindochter was inderdaad ook in werkelijkheid wat langer, met het paardenstaartje meegerekend. En het hoofdje gaat gedeeltelijk schuil achter het hoofd van mijn zoon.
Ik heb de tekening dus aangepast, dankzij de kritiek van één van mijn lezers in de rol van toeschouwer. En dat is waarschijnlijk ook een toeschouwer, die van zichzelf zal zeggen dat zij geen verstand heeft van kunst (voor zover je mijn tekening daaronder mag rekenen). Dus bedankt.

De vraag is nu: kloppen de verhoudingen nu beter? Ik denk van wel. Zeg het gerust weer eerlijk.