Het komt erop neer dat het woord flamenco bestaat uit twee delen, te weten ‘falah’ (boer) en ‘mankub’ (marginale, verdrevene, vernederde, van zijn bezittingen beroofde, bedroefde).
Het woord ‘ay’, dat je veel hoort in de flamenco is niets anders dan een uiting van pijn (auw) en ‘olé’ is het woord voor ‘Allah’/ God, dat niet gezegd mocht worden na de inquisitie en dat dus vervangen werd door ‘olé’.
Er zijn  verschillende vormen in de flamenco. De ‘soleo’ wordt ten onrechte nu vertaald als ‘soledad’ (eenzaamheid in het Spaans), maar komt in werkelijkheid van ‘salat’, dat in het Arabisch ‘gebed’ betekent. De ‘fatiga’ (‘vermoeidheid’ in het Spaans) komt van ‘fatiha’, letterlijk ‘opening’ (het openingsvers in de koran, dat veel overeenkomsten vertoont met het ‘onze vader’ van de christenen).
En zo zijn er tal van andere voorbeelden: ‘lailalala’ is ‘la illaha illala’. ‘Ojala’ is ‘inshaallah’.
Ook komen er woorden in de flamenco voor die oorspronkelijk uit de taal van de negers (de ‘songhays’ in de tijd van Al Andaluz) komen. Voorbeelden zijn alle woorden die eindigen met ‘ngo’ of ‘nga’, hetgeen betekent: ‘onderwerp dat een actie uitvoert’. Zo ontstond de ‘zorongo’ (hij die rent, van het werkwoord ‘zuru’), de ‘fadango’ (hij die doolt langs wegen), de ’tango’ (hij die de kust verlaat, zich bevrijdt).
En zo kan ik nog wel even doorgaan. Antonio Manuel heeft er een heel boek over geschreven.
Interessant, zoals de geschiedenis van elk land interessant is…….