Ik weet het even niet. Of misschien voor langere tijd niet. Dat weet ik ook niet. In de ochtend sta ik op en voel ik mij moe, niet fris of fruitig. Natuurlijk verman ik me en doe ik dan de dingen die ik moet doen in de ochtend en langzaam word ik wel goed wakker. Als ik vervolgens ga sporten word ik zelfs erg wakker en voel ik me weer een beetje jong en sterk, blij met wat ik mezelf heb zien doen in de grote spiegels en dat dit nog lukt, met Allah’s zegen.
Maar verder weet ik het allemaal niet. Ik weet niet wat ik moet aantrekken, ook zo een veeg teken van “naast jezelf lopen” en ik weet niet wat ik moet koken. Andere mensen bellen me met crisis in hun hoofd en vragen wat ze moeten doen en steeds geef ik ze de raad het rustig aan te doen en stap voor stap te bekijken. Praat ik dan tegen mezelf? Ja, ik zou het fijn vinden als iemand dat ook tegen me zei: “Kijk maar niet te ver vooruit. Denk alleen : so far so good en ga rustig met kleine pasjes verder op je weg. Je hoeft het niet te weten.”
Straks moet ik naar een bijeenkomst van mensen van de kerk. Wat zal ik aantrekken om te passen in hun gezelschap en niet uit de toon te vallen. “Als een kameleon”, zegt Ahmad gekscherend. Hiha, ja dat klopt, ik wil me onopvallend in hun gezleschap mengen en er me dan stilletjes weer uit verwijderen. Met ogen naar links en naar rechts, als een kameleon.
Het kookprobleem is vandaag opgelost. Ahmad kookt. En nu niet direct denken dat je het dan morgen weer moet verzinnen. Geniet van dit moment, Shabnam. Trek gewoon een spijkerbroek aan met een tot over je kont vallende bloes en ga rustig de buitenwereld in. Inshallah ben je om 17.00 al weer thuis in je veilige haventje. Om 20.00 hoor je wellicht weer het geruststellende deuntje van “goede tijden slechte tijden”.