Ja, ik ben alweer 61 jaar en heb een heel leven achter de rug. Momenteel ineens veel minder te doen dan ik tot nu toe gewend was. Er is niet zoveel “moeten” meer. Ik kan mijn dagen grotendeels indelen zoals ik dat wil en dan blijkt dat ik graag wegduik achter mijn computer. Ik heb geen moeite met het leven dat ik nu heb. Integendeel. Ik geniet van elke dag. Het is alleen onwennig.
Vandaag zei ik tegen Ahmad dat ik me soms afvraag of ik geen egoïst aan het worden ben, zo lekker mijn dagen doorbrengend naar eigen goeddunken, kneuterend van het ene moment in het andere. Hij vond van niet. Zei dat ik gewoon een vliegtuig ben dat aan het dalen is en dat ik daaraan nog moet wennen. Ok. Intussen geniet ik van het gewoon even staren uit mijn raam naar een vogel die wat wegpikt van het vogelvoer.
Surfend op internet kom ik aan veel informatie, via facebook, via het nieuws, via weblogs van anderen, die ik oneindig veel interessanter en sympathieker vind dan de mijne. Wie ben ik dat ik het zo nodig vind mijn belevenisjes en gedachten de digitale wereld in te slingeren? Wat wil ik daar eigenlijk mee bereiken behalve dat ik me domweg wil uiten? Heb ik een boodschap? Wil ik iets vertellen? Denk ik dat ik wat te bieden heb aan informatie die bruikbaar is voor een ander? Als ik me dit soort dingen ga afvragen voel ik me steeds miezeriger worden en denk ik steeds meer: wat moet je nou met je weblogje?
(schimmen uit het verleden, die af en toe komen spoken)
Shabnamblog
“Heb ik een boodschap? Wil ik iets vertellen? Denk ik dat ik wat te bieden heb aan informatie die bruikbaar is voor een ander?”
Die eerste twee vragen kun je alleen zelf beantwoorden, mbt vraag drie moet je je (denk ik) afvragen waarom je dat belangrijk zou vinden.
Sprekend voor mezelf: ik heb drie weblogs. Twee zijn ‘voor mezelf’.
JeannesWeblog.nl is een soort dagboek. ‘Een soort’. Ik schrijf het voor mezelf omdat ik (idd) me wil ‘uiten’. Als anderen het graag lezen: leuk.
Maar daar doe ik het niet voor.
MijnBegraafplaatsen.nl is meer een plakboek. Ik vertel er over begraafplaatsen die ik bezoek en wat ik er ervaar en plaats foto’s.
Omdat ik de herinneringen wil vastleggen.
Waardering door anderen zou leuk zijn maar na anderhalf jaar weet ik dat ik geen bezoekers trek (nou, af en toe heel soms 1 maar die kan ook verdwaald zijn) en dat het niet een kwestie is van ‘moet nog aandacht trekken’.
Vond ik eerst jammer, heb ik me nu bij neergelegd.
Het is gewoon ‘voor mezelf van mezelf’.
KoudeKalkoen.nl is het meest gericht op anderen.
Ik geef er mijn mening over radio. Van die site vind ik het wel prettig als anderen ‘m lezen en er iets van vinden (dus ook: reageren).
Maar twee op drie die ik alleen voor mijn eigen plezier maak – dat is eigenlijk best veel.
Wat ik eigenlijk wil zeggen: voel je niet te snel ‘miezerig’. Nergens voor nodig.
En: ik lees je in elk geval met veel belangstelling en veel plezier.
Dank je voor je uitgebreide reactie. Ik had gisteren last van miezerige gedachten in een kleumerig lichaam.
Je hebt gelijk. Mijn hoofdmotief met dit weblog is gewoon me te uiten en als anderen het leuk vinden om te lezen is dat meegenomen. Als ik de weblogs van anderen lees, merk ik dat ik ook de persoonlijke verhalen het leukst vind om te lezen en dat die mij het meeste raken. Wat ik denk ik wil bereiken is herkenning over en weer. We zitten al zo allemaal in onze wereld en taal is zo beperkt, maar het is een uitdaging om te proberen gevoelens en gebeurtenissen zo duidelijk mogelijk te beschrijven en dan hoop je dat een ander er even wat troost in kan vinden of herkenning of gewoon even een glimlach.
Toch wil ik graag nog wat meer gaan doen wat betreft het geschrijf en dat zit nog te “broeien”. Ik denk over verhalen over vrouwenlevens, waarvan een gedeelte op fantasie en een gedeelte op werkelijkheid berust. Moet nog rijpen.
Ga jij ook vooral ook door met je weblogs en het bijvoederen van de overwinteraars :-)).