Ik heb heel aardige buren, aan weerskanten. Dat vind ik een rijk bezit, want hoe vaak hoor je niet dat mensen de grootste moeite hebben met hun buren. Je zoekt ze niet uit en je moet het maar net treffen.
Alweer zo een 10 jaar geleden zijn de buren aan mijn linkerkant naast mij komen wonen. Zij gingen voor 6 weken met vakantie en kort daarvoor was hun kat bevallen. Zulke dingen laten zich niet echt plannen en toen zij mij vroegen of ik 6 weken op hun huis en moederkat met haar jongen wilde passen vond ik dat niet raar of vervelend, maar best een eer. Ik heb het dan ook met veel plezier gedaan, het voederen van moeder poes en het schoonhouden van het nest en de kattenbak. Als extraatje heb ik ook nog hun voortuintje wat opgeknapt. Het onkruid weggehaald en er wat bloeiende plantjes ingezet, die ik in die tijd gratis kreeg van iemand. Bij thuiskomst was de familie blij en ik was ook blij dat ik dit voor hen had kunnen doen.
De jaren erna heb ik nog een paar keer op hun huis gepast, maar toen was dat een stuk gemakkelijker, omdat de katten er inmiddels niet meer waren, vanwege een allergie voor katten van de man des huizes.
Ik herinner me dat ik een keer een overstroming had in mijn huis vanwege een overlopende riolering en dat de buurvrouw niet moe werd om mij te blijven helpen met het wegscheppen van het water en dweilen totdat de ontstoppingsservice eindelijk het ongemak kwam verhelpen.
Kortom buren die elkaar helpen waar nodig, dat zijn mijn buren en ik.
Gisteren belde mijn buurvrouw onverwachts aan. “Kom gauw binnen buurvrouw, het is koud”. Ze wilde geen kopje thee. Ze wilde alleen wat vragen..
Ze wilde zo graag de woonkamer schilderen, maar dan moest eerst het behang eraf. Zij wilde daar graag hulp bij. En ons vertrouwde ze zo. Ik legde aan Ahmad (die het Nederlands nog niet perfect beheerst) uit wat de bedoeling was. Maar natuurlijk wilde hij wel helpen. Wanneer wilde haar man beginnen met het karwei? Dit weekend? Nee, zo legde ze uit, het was juist niet de bedoeling dat er in het weekend gewerkt werd, want dan waren haar man en zij vrij en dan wilden ze niet in de rotzooi zitten. Het was de bedoeling dat Ahmad aan het werk ging als zij naar hun werk waren, door de week, en hij kon morgen (vrijdag) al beginnen. Hij zou de sleutel krijgen en kon gewoon zijn gang gaan. Haar man wilde het ook graag doen, maar dat wilde zij niet, want hij zou het niet goed genoeg doen. Daarom vroeg ze Ahmad.
Ik was even uit het veld geslagen. Het was dus de bedoeling dat Ahmad in zijn eentje het behang eraf zou halen, de zeer slechte muur zou plamuren en vervolgens verven? Mijn Ahmad, 63 jaar en “genietend” van een invalidenpensioen vanuit Spanje. Dat pensioen krijgt hij niet voor niets, maar omdat sinds een noodlottige val op het werk de pezen in zijn beide schouders nog maar door een dun draadje verbonden zijn en onherstelbaar zwaar beschadigd. Hij mag absoluut geen zwaar werk meer doen en zeker niet boven zijn hoofd reiken.
Ik leg de buurvrouw voorzichtig uit dat dit echt niet kan vanwege een blessure. Dat hij wel kan helpen met wat licht werk als iemand anders het karwei op zich neemt. “Maar ik heb hem wel zien klussen in jullie huis”, zegt ze nog. Ja, dat klopt, maar dat moet hij ook steeds bekopen met schouderpijn en dat doet hij alleen als het hoognodig is.
Ik weet niet of ze mij goed begrepen heeft en ik weet niet of ze me gelooft. Want het is waar dat Ahmad een schuttig heeft gezet rond de hele tuin, maar dat moest wel, want we zaten geheel “open en bloot” nadat hij de afstervende coniferen gekapt had. Dat was een hels werk en zij heeft het hem zien doen. Ik vind het dus niet raar dat ze denkt dat hij heel wat aankan. Maar zij weet niet hoeveel pijn hij die week had.
Ik merk dat ze wel een beetje teleurgesteld is. Ik zeg: waarom vraag je de andere buurman niet? Hij is aannemer en reuze handig. Misschien wil hij het wel voor je doen voor een zachte prijs? Maar dat ziet ze niet zo zitten. Ik zeg ook nog dat als ze iemand heeft gevonden die het wil doen of als haar man gaat het toch doen, dat Ahmad dan wel wil helpen, maar dat hij het werk niet in zijn eentje kan doen. Ok?
Ze kijkt een beetje beteutert en gaat ineens vrij haastig weg, zegt nog: “bedankt voor de praatjes” en laat mij achter met een wat ongemakkelijk gevoel. Ik houd de relatie met mijn buren graag goed, maar kan ook niet over mijn grenzen gaan….Zijn we nu nog even goede buren?