De aangifte werd opgenomen en de rechercheurs verbaasden zich erover dat ik mijn ex zo bleef verdedigen, ondanks de verschrikkelijke dingen die hij had gedaan. ‘Hij heeft het niet zo bedoeld,’ bleef ik maar zeggen. ‘Hij dacht die dingen echt en wilde mij zover zien te krijgen dat ik hem gelijk gaf in wat hij dacht. Hij wilde mij geen pijn doen.’
Achteraf begrijp ik niet hoe ik kon goedpraten wat hij me al die jaren geflikt had. De angstige momenten dat hij voor me stond met een mes en me zei dat ik hem moest doden of dat hij mij zou doden. Dat hij me zou openrijten met het mes vanaf mijn kruis naar boven. Dat ik dan gewoon bleef staan, trillend als een rietje, en stamelde dat ik hem echt niet kon vermoorden. De bange momenten dat ik werkelijk dacht dat ik zou stikken en dan maar ‘ja’ zei op al zijn beschuldigingen. Tot ik op een goed moment dacht: ‘Ik ben wel gek ook om toe te geven. Ik zeg niets meer. Voor mijn part ga ik dood’ en dat ik toen ontdekte dat hij dan ook wel ophield met mijn keel dichtknijpen, voordat ik stikte.
Er kwamen psychiaters aan huis en maatschappelijk werkers en een man van de kinderbescherming. Na al die jaren van geen of weinig bezoek was het ineens een zoete inval bij mij. De ene psychiater beweerde dat er sprake was van een ‘folie a deux’. Dat was volgens mij niet de goede diagnose, want ik wist donders goed wat waar was en wat niet, maar ik had in het begin toegegeven uit pure doodsangst en moest daarna de consequentie daarvan dragen, omdat mijn ex daarop maar bleef doorvragen.
Een andere psychiater diagnosticeerde mijn ex als schizofreen, wat in mijn ogen zeker wel klopt. Hij heeft tot op de dag van vandaag nog dezelfde wanen als tijdens zijn huwelijk met mij en beschuldigt nu zijn tweede vrouw van dezelfde feiten als mij in die tijd. Zij is van dezelfde cultuur als hij dus van een ‘cultuurshock’ kan je in dit geval niet spreken als excuus voor zijn wanen.
De ene psychiater (die van de ‘folie a deux’) probeerde het allemaal nog in het grappige en belachelijke te trekken. Dat ik eigenlijk wel trots op mezelf kon zijn, omdat ik al die jaren een soort held was geweest om het allemaal te trotseren. En dat ik ook gevleid kon zijn, want dat de waanzinnige jaloezie van mijn ex ook een compliment was aan het adres van mijn vrouw zijn. (Is dat niet ziek?).
Het kwam tot een rechtszaak. Mijn ex werd poging tot doodslag ten laste gelegd. Ik vond dat een te sterke eis, maar de officier van justitie zei me dat in al die jaren dat hij mijn keel dicht kneep er heel goed een ongeluk had kunnen gebeuren. Als je op een bepaalde plek van het strottenhoofd drukt, kan iemand zo het leven laten en dat risico had ik al die jaren volgens haar gelopen. Hij werd verder ook als volledig ontoerekeningsvatbaar beoordeeld en de eis was dat hij zich zou laten opnemen in een psychiatrische inrichting. Daartegen ging mijn ex in hoger beroep. Wachtend op dat hoger beroep zat hij een jaar vast in de gevangenis van Utrecht. Voor mij was dat een tijd van weldadige rust met mijn kinderen.
Wordt vervolgd……..