Het gebeurt telkens weer tijdens de ramadan. In deze maand kom ik steevast mezelf tegen en zo ook nu weer. Die ontmoeting is niet altijd zo prettig. Het is niet leuk om plotseling oog in oog te staan met mijn eigen tekortkomingen. Ik wil de lezer niet belasten met mijn privé jihad tegen mijn nafs (ego). Kan alleen maar zeggen dat ik na bijna 64 jaar in leven te zijn nog steeds verrast ben bij wat ik allemaal tegenkom in mezelf. Ik vergelijk die ontdekkingstocht met een ui. Die heeft verschillende lagen en telkens als je een laag eraf pelt kom je weer een nieuwe laag tegen. Wanneer kom ik bij de kern? Wanneer zal ik zoveel geleerd hebben van mijn fouten en onverstandige beslissingen dat ik alle lagen heb kunnen weg pellen en wordt ik eindelijk de persoon die ik behoor te zijn en waarover Allah tevreden kan zijn? Zal ik dat punt ooit bereiken?
De tijd is voorbij dat ik me verontschuldigde door aan te voeren wat ik heb meegemaakt in mijn jeugd en wat andere mensen fout gedaan hebben met mij in mijn leven. Ik kan andere mensen niet veranderen noch mijn eigen verleden. Kan alleen maar kijken hoe ik nu reageer op dingen en daarin mezelf proberen te  verbeteren. Hoeveel gewoonten en ingesleten patronen zijn er niet in mijn gedrag geslopen. Reactiepatronen die te maken hebben met overlevingsstrategieën uit mijn verleden. Patronen kunnen doorbroken worden. Maar dan moet ik ze eerst ontdekken en dat kan ik alleen door eerlijk naar mezelf te kijken en de feedback te overdenken die ik van anderen krijg. Elk jaar weer tijdens de ramadan  voel ik een onzichtbare steun die mij helpt in dit proces een klein stapje verder te komen. Daar moet ik dan weer een jaar mee verder, tot de volgende ramadan.
Wat een mooie tijd van bezinning.