Ik dacht dat ik het nog heel lang kon volhouden. Zitten op mijn bed in de woonkamer met een voet omhoog en beurtelings kijken in mijn laptop en naar de tv. Af en toe kinderen op bezoek en dan even lekker bijkletsen en lachen.
Maar nu begint er toch een zekere onrust bezit van mij te nemen. Ik wil naar buiten, op mijn fiets springen, frisse lucht voelen en filmpjes maken. Nog een week, dan mag het gips eraf, na 8 weken. Ik hoop dat ik direct lekker kan wegstappen op twee schoenen. Heb zat te doen.
Onrust voelt ook mijn jongste oogappel. Hij zal binnenkort (weer) vader worden en de kleine laat af en toe merken geboren te willen worden, maar dan toch weer niet. Dat is natuurlijk zenuwslopend. Elke keer die hoop dat het wiegje eindelijk gevuld gaat worden en dan toch weer niet. De baby zal zeker komen, maar we weten niet wanneer.
Ik heb mijn camera opgeladen en wacht op een telefoontje. Gipsvoet of niet, ik mag en zal bij de bevalling zijn.