Sorry, jongens, ik ga er nog even op door. Voor sommigen zal het een uitermate saai en vervelend onderwerp zijn. Naast Theo Drieling is er nog iemand die gereageerd heeft op mijn gezeur over geloof en religie. Hij deed dat via de mail. Ik hoop dat hij niet boos wordt dat ik hem hier citeer:
‘Terug naar religie. Een agnost zegt dat hij niet weet of god bestaat. Ik vermoed dat dat in de buurt komt van iemand als ik die denkt dat wij te dom zijn om dat uberhaupt te kunnen weten.
Een probleem van de mens is dat hij, zij een te hoge dunk van zichzelf heeft. Alle godsbewijzen en ander filosofisch gemekker gaat er vanuit dat we intelligent genoeg zijn om dit te kunnen bepalen.’
en even daarna komt hij tot een interessante conclusie:
‘Kortom en ruw gezegd, voorlopig is god mi het product van de hoogmoed van de mens!’
Het is een voor mij invoelbare gedachte. Want inderdaad! Al dat intellectuele gezwam of er al dan niet een god bestaat, alsof wij überhaupt in staat zijn om dat te bevatten en te bepalen. Terwijl dieren zich dat nooit afvragen, maar gewoon leven en doen wat ze moeten doen. Zijn wij dan zo speciaal dat wij iets extra’s nodig hebben om ons te motiveren? Ja, ik kan wel komen in die gedachte.
En het is waar. Ik kan helemaal niet bewijzen dat er een god bestaat. Dat deed ik wel tijdens mijn studie met een theorie en een logische redenering van één of andere filosoof. Maar zo een gekrakeel raakt het hart niet of nauwelijks, want het is rationeel geleuter. Je kunt alles recht breien en recht of krom redeneren.
Maar geloven is iets anders! Het woord zegt het al. Geloven is iets wat je doet zonder het gezien te hebben en zonder te weten! Daarom heet het geloven! Zoals deze persoon ook zei in een andere mail.
Het menselijk verstand is ontoereikend om God of Allah te bevatten, maar ‘alleen het hart van Mijn dienaar kan Mij bevatten’, heeft Allah gezegd. Sheikh Nazim vergeleek ons verstand met een theekopje. Het verstand kan maar een bepaalde hoeveelheid kennis bevatten. Het hart echter kan een oceaan bevatten!
Islam is niets anders dan overgave. Overgave aan je lotsbestemming, karma, het ongewisse of Allah, God.
Ik ben onwetend en ik kan mijn best doen en heel veel willen, maar in de Handen van Allah ben ik als een blaadje in de wind. Ik kan morgen ernstig ziek zijn of dood of ineens zielsgelukkig. Geloof dus in de Almacht van Allah en deemoed, want ik ben als was in Zijn handen. Wat ik kan en dat ik nog leef is alleen bij de gratie van Allah. Als Allah iets wil wegnemen, is er niemand die mij het kan teruggeven en als Hij iets voor mij heeft bestemd kan niemand dit afnemen.
Ik weet het weer zeker! Maar met mijn hart. En ik kan niks bewijzen. Alhamdulillah wa shukr-Illah wa la Illaha Illallah wa Allahu Akbar.
Back to the basics!
Jouw anonieme schrijver heeft wat mij betreft goed nagedacht. God overstijgt in alle opzichten de capaciteiten van de mens, althans indien het Godsbesef inherent is aan het menselijk denken. Er schijnen wilde stammen te zijn die er geen benul van hebben. Dieren en planten hebben vermoedelijk ook geen last van het hogere. Onze hersencapaciteit laat kennelijk toe dat wij dingen ervaren als ‘geloven met het hart’ en ‘logica’ en ‘zelfbewustzijn’ en verder alles wat wij kunnen benoemen, ‘eenheid van lichaam en geest’, zoals je al eens hebt gezegd.
Zelf probeer ik soms wel eens harder na te denken dan ik eigenlijk kan en dan stuit ik ineens op een gebrek aan woorden, kennis van logica of soms ook voorstellingsvermogen. Ik betrap mijzelf en anderen er vaak op de verkeerde argumenten te gebruiken om iets te beredeneren. Er zijn pittige verschillen tussen denken, weten, begrijpen, kennen, overwegen. Filosofische hangijzers, heb ik begrepen. Alsof het Goddelijke al niet moeilijk genoeg is, maakt het verstrikt raken in bewoordingen het er helemaal niet makkelijker op. Instrumenten als taalgebruik en rekenkunde kunnen een begrip maken of breken, het kan zelfs wanhopig maken, frustreren. Ik neig er dan ook sterk naar om de eenvoud na te streven.
Een bekende redenering is dat de oermens -met zijn simpele brein- geconfronteert werd met angstaanjagende want levensbedreigende natuurverschijnselen als overstromingen, vulkanisme, donder en bliksem, aardbevingen, maar ook minder bedreigende als ochtendnevel en motregen, en daar oorzaken voor zocht om de onrust en paniek en onwetendheid weg te nemen. Die mens zou God hebben bedacht als geruststelling en bescherming, en niet een…, maar zelfs een veelheid. Het polytheïsme was geboren. Uit de overlevering weten wij uiteraard dat in vroege culturen allerlei hiërarchische systemen in het hemelse tot stand kwamen. Vaak met een oppergod en diverse afgeleiden. Eerzuchtige Goden meestal, wreed ook en altijd maar bezig met wraak en vergelding. Christenen maakten er helemaal een zooitje van met hun Heilige Drieëenheid. Wat mij betreft: op de schop ermee! Rigoureus terugsnoeien naar een ‘basic’ beleving. Een universele energie die goed en goedheid is. Liefde alom!
(maar ik kan het fout hebben!) ????
Nee hoor, niks is fout. Je hebt gelijk. We hebben allemaal maar een klein koppie en hopelijk wel een groter hart, dat sommigen ook zien als gewoon een vleesklomp. Het ongeziene maar wel voelbare is allemaal te veel omvattend en te onuitsprekelijk. Ik zal (voorlopig even) mijn mond erover houden. Ok? ????
Jaaaaa! Overschakelen op iets luchtigers. X
Misschien ben ik te stom hiervoor maar ik volg al die ‘filosofische verhandelingen’ niet.
Theo snap ik iets beter, maar dat kan komen omdat hij rationeel is (net als ik).
Als jij, Shabnam, schrijft: “Islam is niets anders dan overgave. Overgave aan je lotsbestemming, karma, het ongewisse of Allah, God.
Ik ben onwetend en ik kan mijn best doen en heel veel willen, maar in de Handen van Allah ben ik als een blaadje in de wind. Ik kan morgen ernstig ziek zijn of dood of ineens zielsgelukkig. Geloof dus in de Almacht van Allah en deemoed, want ik ben als was in Zijn handen.”
Dan denk ik aan de griezels die ‘inch Allah!’ roepend de grootste ellende ter wereld aanrichten.
Omdat Allah het – in hun ogen! – ‘wil’.
Jij, S, schrijft ook regelmatig bij ‘gewone’ stukjes ‘als Allah het wil’.
En ik begrijp wat jij ermee bedoelt.
Maar op mij, ongelovige die bovendien een tijdje heeft geprobeerd wél te geloven (wat niet is gelukt), komt dat over als een dooddoenerige zemel-tekst.
Met alle respect natuurlijk 😉
@ Jeanne. Kan me dat helemaal voorstellen! Ik heb dat gevoel zelfs zelf ook als ik in een andere ‘mood’ ben. Daarom is het ook zoiets dat telkens uit mijn handen glipt. Woorden zijn ontoereikend om dat gevoel van overgave en acceptatie uit te drukken. Lijkt heel fatalistisch voor iemand die in een andere stemming verkeert.
Ik hoorde hetzelfde wat ik nu voel vandaag op tv uit de mond van een vrouw die ‘Jezus in haar leven had gevonden’. Ik herkende mijn eigen gevoel bij haar, maar zou het misschien vorige week ook nog gezever hebben gevonden. 😉
Ik raad je met klem de lezing aan van : “God als misvatting” van Richard Dawkins. Zeer erudiet en verhelderend. Geen speld tussen te krijgen. Ik wilde dat ik in mijn seminarie-tijd over deze kennis had beschikt.
Had mij een hoop pathologisch schuld- en zondegevoel gescheeld. Religieuze opvoeding van kinderen is ernstige kindermishandeling met levenslange gevolgen.
Pas wel op met die gratis versie. Meestal betreft het een onder dezelfde titel verschenen haatpamflet van een fundamentalistische evangelist uit de USA. Het echte boek kost 14 euro.
Ian McCoy, stuur hem 100 dollar en hij reserveert een plek in de hemel voor je.