De verhuizing van mijn vader van zijn vertrouwde omgeving naar een vier sterren verpleeghuis is voor hem niet gemakkelijk. Hoe goed hij daar ook verzorgd wordt, het blijft natuurlijk verschrikkelijk traumatisch voor hem om zijn vertrouwde omgeving voorgoed achter te laten. Het ene moment lijkt hij er rustig onder en lijkt hij te begrijpen dat het niet anders kan, maar het andere moment lijkt hij het helemaal niet te begrijpen en dan is hij opstandig.
Dit is zowel voor de verpleging als voor Anja en Wiel hartverscheurend om aan te zien. Toch schijnt het normaal te zijn volgens de verpleegsters dat mensen die voorgoed bij hen worden opgenomen daar in het begin heel veel moeite mee hebben.
Toen wij afgelopen woensdag bij hem op bezoek waren geweest, was hij dat na een paar uur volledig vergeten. Gisteren heeft hij mijn brief ontvangen en op het moment dat die wordt voorgelezen vindt mijn vader dat leuk en is hij daar blij mee, maar na een paar uurtjes is hij de brief ook weer vergeten.
Ik hoop dat mijn vader kan wennen aan zijn nieuwe woonsituatie en er vrede in kan vinden dat hij nu 24/7 zorg krijgt van professionals en niet langer van Anja en Wiel. Zij blijven hem wel opzoeken, drie keer per dag. De verpleegsters hebben gezegd dat één maal per dag normaal is, maar Anja volgt haar hart en gaat voorlopig vaker.