‘Fijne Moederdag’, appt een nieuw (op de heenweg in het vliegtuig) verkregen vriendin mij vanuit Amerika. Het is dan al middag en ik heb op dat moment eigenlijk niets gemerkt van Moederdag. Voor mij is het een gewone zondag, die ik hier in de regel als vrij saai ervaar. Ik houd er niet van als alles stil ligt en alles gesloten is. Op de radio alleen maar sport. Dat had ik al als kind. Ik zie graag activiteit om me heen. Vuilnismannen, bouwvakkers, wegwerkers, kinderen die naar school gaan, mensen die fris gewassen op weg zijn naar hun werk. Dat stelt mij gerust. ‘Dat de wereld blijft draaien. Er wordt aan gewerkt’. Niet dat slome van ‘op zondag moet je rusten’. Gelukkig is dat in mijn buurtje in Den Haag ook niet aan de hand op zondagen. Daar is altijd activiteit te zien.
In de avond besluit ik het zonnescherm op te trekken. Ik zie uit mijn ooghoek twee vogels vliegen, die me opvallen. Zijn het tortelduiven? Nee, ik zie iets op hun koppies dat op een kroontje lijkt. Zijn het hoppen? Werkelijk? Zie ik dat goed? Dan zie ik ze wegvliegen met hun gestreepte vleugels. Ja, het is een hop-echtpaar! Ik heb geen foto kunnen nemen en dat dondert ook niet. Ik ervaar het zien van deze zeldzame vogels als een cadeau, mijn moederdagcadeau. Was het zien van de hop (eerder in Sevilla en later hier) niet een voorteken van iets goeds dat daarna gebeurde? Ik durf het bijna niet te denken. Het was twee keer wel zo. Of het nu ook zo zal zijn weet ik niet, maar het zien van deze vogels maakt me ongelooflijk blij. Voor wie de hop niet kent: hier een beschrijving
Even later wordt ik gebeld door mijn twee dochters die bij elkaar zijn, zelf ook moeders. En raad eens wat. Die twee zijn een weekendje naar Maastricht geweest (gestuurd door hun mannen). Toen ze terugkwamen bleek de hele tuin van mijn jongste te zijn betegeld en aangelegd met planten door hun mannen, die zich het hele weekend het schompes hebben gewerkt. Wat een mooi moederdagcadeau voor mijn jongste. Ik word daar als moeder helemaal blij van.
Nog later belt ook mijn jongste zoon. ‘Sorry mam, dat ik zo laat bel’. ‘Helemaal niet sorry. Je hoefde niet te bellen. Een week geleden hebben jij en je vrouw me al een moederdag bezorgd door me 1000 veren in mijn reet te steken, door te zeggen wat een supermoeder en -mens ik zou zijn. Dat is meer dan genoeg.’
Moederdag, bullshit! Mijn kinderen laten me elke dag merken dat ze me waarderen en van me houden. En ik houd zielsveel van hen. Elke dag opnieuw.
Toch wel leuk dat ze me belden. 😉