Mijn vrijwilligerswerk voor de Paardenberg http://www.paardenberg.nl…….
In juni, na de laatste vergadering van de werkgroep (een soort bestuursdenktank), wilde ik er eigenlijk mee stoppen. Ik had namelijk weer het mij bekende “vreemde eend in de bijt”- gevoel. Wat deed ik daar als moslim tussen al die dominees en kerkelijke christenen. Kon ik wel iets toevoegen, dat voor hun van waarde was?
Het sombere gebouw (vroeger kerk), waarin de Paardenberg gehuisvest is en de landerige sfeer van hopelozen bij elkaar die je daar aantreft in de openbaar toegankelijke koffieruimte maakten me ook niet blijer. Op dat moment liet ik me eerder door deze sfeer van mezelf wegdrijven dan dat ik daar nu echt “een verschil kon maken” en de boel wat opvrolijken.
Ik had dus eigenlijk in de vakantieperiode, waarin de Paardenberg op halve kracht draait en er ook geen nieuwssbrief wordt uitgegeven, besloten om te stoppen met mijn werk voor hun.
Vandaag was er weer een redactievergadering en ik had me voorgenomen te gaan zeggen dat ik zou stoppen. Ik kwam al een beetje besmuikt binnen in de koffieruimte, die nu eens niet beheerst werdt door allochtone mannen, met dank aan de ramadan. Er heerste nu een gezellige sfeer en ik zag buurtbewoners, die ik daar niet eerder heb gezien en enkele bekenden. Iedereen schudde mij hartelijk de hand en direct werd me koffie aangeboden, die ik natuurlijk afsloeg.
Kees, de diakonaal werker, begroette me ook hartelijk en vroeg hoe het met me was. Goed, maar helaas zou ik mijn werk voor hun wel gaan afbouwen. Waarom dan? Vanwege andere bezigheden. O, wilde ik daar wat meer over vertellen? Eh, mijn kleinkinderen…..meer oppassen…Ik ben een slechte leugenaar.
Daarna ging ik de redactievergadering in. We waren maar met zijn drietjes en spontaan vertelde ik hen wat er werkelijk aan de hand was. Hoe moeilijk ik het had met mijn onbekendheid met kerkelijke zaken en mijn gevoel misplaatst te zijn in deze omgeving. Ik vroeg me af wat de Paardeneberg nu werkelijk wilde. Het christelijke geloof promoten of wilde men werkelijk een dialoog met andersgelovenden uit de wijk en zo meer begrip over en weer laten ontstaan? Al pratende kreeg ik allerlei ideeën hoe je dat zou kunnen vormgeven. Dat is precies de reden dat ik niet weg moet gaan, vonden de twee andere redactieleden. Er ontstond een open gesprek met de twee anderen. Over het geloof en over het al dan niet bestaan van leven na de dood. Wat bindt gelovigen? Ook onder de protestanten zijn er veel onderlinge verschillen. Dat komt ook tot uiting bij de verschillende medewerkers en vrijwilligers. We zijn dus allemaal “vreemde eenden”, maar wat bindt ons. En wat trekt ons om toch steeds terug te willen keren naar deze plek en dit werk met deze mensen?
Pim van Lommel heeft een wetenschappelijk onderzoek gedaan naar “bijna dood-belevingen” van mensen. Hoewel niet behorend tot welk geloof dan ook, moest hij aan het einde van zijn jarenlange studie concluderen dat er een aantal feiten zijn die wij kunnen afleiden uit overeenkomsten in opgetekende waarnemingen. Deze feiten kunnen (nog) niet wetenschappelijk verklaard worden. Hij zegt ook dat zijn manier van kijken naar het leven veranderd is nadat hij zijn onderzoek heeft gedaan.
Het feit of je al dan niet gelooft in een leven na de dood is eigenlijk wat het verschil maakt tussen de gelovige en de ongelovige. Het is iets dat gelovigen gemeen hebben.
Na de vergadering zocht ik Kees even op en vertelde hem wat de werkelijke reden was van mijn aanvankelijk wens om te vertrekken bij de Paardenberg. En ook dat ik nu had besloten te blijven, ook al zal ik misschien bij tijd en wijle vanwege andere bezigheden niet aanwezig kunnen zijn in de toekomst. Hij was blij en ik was blij en ook wij hadden een open gesprek. Ik bruiste ineens van de ideeën om de Paardenberg nieuw leven in te blazen en het niet te laten verworden tot een goedkope vervanger van de (nu overal wegens bezuinigingen sluitende) buurthuizen uit de buurt, maar het te laten zijn wat het is: een spiritueel centrum, waar een plek is voor iedereen en iedereen ertoe doet.
Een centrum waar mensen even worden opgetild in liefde, die komt van………….