Dat heb ik gezegd tegen de kleine groep luisteraars bij de plechtigheid ter gelegenheid van zijn crematie. Ik was niet van plan wat te gaan zeggen, maar ik had al gehoord dat alleen een neef van mij iets zou gaan vertellen over mijn vader. Dat vond ik minder dan mijn vader verdiende. Ik had niets opgeschreven, maar ik had er van tevoren wel over nagedacht wat ik zou gaan zeggen als men mij de kans zou geven.
We waren precies op tijd voor de plechtigheid, mijn man, mijn oudste dochter en ik. Het hele gezelschap was al aanwezig. Na een korte kennismaking met een klein deel van mijn vaders grote familie (en dus ook mijn familie!) gingen we naar de zaal waarin mijn vader was opgebaard in een gesloten kist. De ceremoniemeester (V) gaf mij direct het woord, waarop ik met mijn vaders Italiaanse antishock stok naar de microfoon liep en van wal stak.
Ik heb ongeveer alles gezegd wat ik tevoren tijdens een slapeloze nacht had bedacht. Het viel me op dat tijdens het spreken mijn rechterbil (die van de geopereerde heup) onbedaarlijk trilde. Ik hoopte dat niemand anders dat in de gaten had dan de ceremoniemeester die schuin achter mij stond. Maar ook zag ik de gezichten van mijn toehoorders instemmend knikken en daaruit begreep ik dat mijn woorden bij hen herkenning opriepen.Ik heb sterk benadrukt dat mijn vader een liefdevol en nobel man was. Wat ik vergat te zeggen is dat mijn vaders hele leven in het teken heeft gestaan van het zoeken naar een liefdevol maatje en dit zocht hij dan met name in het gezelschap van een vrouw. En juist hierin is hij diverse keren in zijn leven teleurgesteld en bedrogen. Dat heeft hem misschien in zijn uitspraken wat doen verharden, maar in zijn hart bleef hij zacht en liefdevol.
Dat mijn lieve broer Hans en ik niet hebben mogen opgroeien met mijn vader betreur ik heel erg. Mijn broer en ik waren allebei slimme, nieuwsgierige en creatieve kinderen. Mijn stiefvader heeft tijdens zijn militaire dienst technieken geleerd om de wil van mensen te breken. Zo is het gekomen dat mijn broer en ik bij volwassenheid ondanks het voltooien van een academische studie mensen waren geworden zonder enig zelfvertrouwen. Dat zou met mijn echte vader niet gebeurd  zijn.
Ik heb mijn vader opgezocht vanaf 1993. Al die jaren herkende ik mijzelf in hem en wilde ik dat hij ook mij zag. Maar hij stond zichzelf niet toe zich voor mij te openen. En we misten zo veel jaren die we nog wel hadden kunnen hebben als vader en dochter.
Tot op de dag voorafgaande aan zijn sterven hij en ik elkaar echt in de ogen keken…… Ik hoop dat hij toen de liefde heeft gevoeld die ik voor hem koester en het respect dat ik heb voor de persoon die hij is. ‘Eind goed al goed,’ heb ik gezegd. En: ‘Ik houd van jou’. Ik hoop dat mijn vader mij op dat moment net zo dichtbij heeft gevoeld als ik hem.