Die is er één geweest van niet dragen, dragen, niet dragen, dragen en weer niet dragen. In 1996 kwam ik in aanraking met de naqhsbandi sufiweg. Ik kreeg toen enkele dromen, die heel veel met me hebben gedaan. Ineens kreeg ik een heel sterk verlangen om mijn hoofd en nek te bedekken met een hoofddoek, ook als ik me te slapen legde. Eigenlijk wilde ik gewoon voortaan altijd een hoofddoek gaan dragen, binnen- en buitenshuis. Maar schaamte voor mijn kinderen hield me tegen. Wat zouden mijn kinderen ervan vinden als hun “moderne en hippe” moeder ineens een hoofdoek ging dragen? Stiekem droeg ik de doek, als zij naar school waren. Ik werkte toen nog niet.
Op een gegeven moment kon het me niet meer schelen wat wie dan ook ervan zou vinden en ik droeg de doek gewoon de hele dag. De doek gaf mij een heel geborgen en beschermd gevoel, speciaal in mijn nek en oren. Het was alsof ik met de doek minder ontvankelijk was voor “gefluister en gepraat om me heen” dat niet voor mijn oren bestemd was. Ook leek het alsof ik minder de behoefte had om mijn hoofd links en rechts te draaien om niets te missen van wat er om heen gebeurde. Het gaf me een soort rust. Dit had voor mij allemaal niets te maken met het al dan niet laten zien van mijn haar aan de mensen. Ik voelde me wel “gekleder”, minder naakt, minder weerloos. Na enkele schampere opmerkingen van mijn oudste dochter gingen al mijn kinderen mij accepteren met de doek. Ik probeerde het er ook attractief te laten uitzien door steeds doeken te kiezen in kleuren die pasten bij mijn kleding.
Ik heb de hoofddoek gedragen tot  september 1999. In dat jaar ging ik ook naar Mecca voor de hadj (bedevaart). Terwijl andere moslima’s meestal na de bedevaart een hoofddoek gaan dragen en deze vervolgens nooit meer afdoen, legde ik juist de hoofddoek af na mijn bedevaart. Ik had betaald werk gevonden en in het werk dat ik kreeg werd de voorwaarde gesteld dat ik buiten de hoofddoek kon blijven dragen, maar dat ik hem binnen zou moeten afdoen. Dat vond ik op een gegeven moment zo onlogisch en raar, dat ik besloot de hoofddoek maar even helemaal te vergeten. Einde hoofddoek.
In 2008 bekroop me weer sterk het gevoel dat ik een hoofddoek wilde dragen. Ik had toen ander werk en begeleidde mensen met uiteenlopende problematiek. Er zaten exgedetineerden en prostituees bij. Ik wilde voor iedereen toegankelijk zijn en niet al te vroom overkomen, dus besloot ik een doekje te gaan dragen dat wel mijn haar bedekte, maar niet mijn nek en schouders. Als een soort bandana. Mooi compromis, dacht ik. En dat was het ook, een compromis. Want de bandana gaf mij niet hetzelfde gevoel als de doek die mijn schouders, oren en nek bedekte, dat veilige, geborgen gevoel. Helemaal niet. Bovendien bleef ik er toch mee spelen door er iets modieus van te maken. Ik stak er bloemen in om het eikelkoppie wat op te fleuren. Ook droeg ik kleding erbij die weliswaar alles bedekte, maar toch ook niet echt islamitsch genoemd kon worden. Het was “vlees nog vis”. Na drie jaar zo gelopen te hebben zag ik het zinloze ervan in en wist ik dat ik moest kiezen. Of helemaal als moslima of gewoon modern als ieder ander in het straatbeeld. Ik koos voor het laatste, omdat ik toen nog steeds werkte en helemaal niet wilde opvallen en ook zeker niet vromer dan vroom wilde overkomen. Mijn collega’s toonden zich opgelucht, toen ze me weer zagen verschijnen met mijn haar gewoon om mij heen wapperend. Dat was toevallig net voor de ramadan van 2011. Sommigen dachten dat ik daarmee het vasten ook wilde ontlopen, maar dat was niet zo.
Mijn gebeden en vasten zijn nooit positief of negatief beïnvloed door het al dan niet dragen van een hoofddoek. Dat is altijd gewoon doorgegaan.
En nu…..we zitten in de laatste 10 dagen van de ramadan, de meest gezegende dagen. In deze dagen wordt de moslim aangeraden zijn aanbidding voo Allah zo mogelijk nog meer te versterken. Sommigen zonderen zich af door 10 dagen en nachten te verblijven in de moskee, waar men dan alleen uitkomt om te eten, zich te ontlasten en ritueel te reinigen. De rest van de tijd is men alleen bezig met bidden en Allah gedenken, koran lezen, meditatie, kortom aanbidding naar keuze. Dat heet itikaf. Ik de laatste 10 dagen is ook de heilige nacht verborgen, lailat ul qadr. Niemand weet welke nacht dat is, maar hij zou verborgen zijn in de oneven nachten van de laatste tien dagen van de ramadan.
Ik doe geen itikaf, ik ben gewoon thuis, maar ik voel wel de zegening van dit laatste derde deel van de maand ramadan. Is het daarom dat ik ineens weer het verlangen voel naar het dragen van de hoofddoek? Ahmads zegen heb ik. Hij ziet me heel graag met mijn hoofddoek en noemt me dan zijn engel. Ik werk niet meer en ik hoef geen rekening te houden met collega’s en cliënten. Mijn zoons vinden het ok met doek of zonder doek, weet ik. Maar mijn dochters! Die willen er niets van weten.
Ik weet nog niet of ik het echt ga doen. Oefen alvast thuis en loop binnen lekker met mijn doek. En dat is niet omdat mijn haar niet goed zit……..