Ze zijn er weer, de margrieten, die je in Nederland veel in het wild kan zien groeien in de maand mei. In Andalusié is dat in februari en daar zijn de margrieten nu al lang uitgebloeid.
Vandaag ging ik heel sportief op de fiets naar de sportschool, toch wel een kwartier flink doortrappen! Ik zag langs de lange weg die ik moest gaan weer veel wilde bloemen groeien en ook margrieten. Helaas stonden de meeste daarvan tussen de twee autowegen in en niet langs het fietspad, waar ik reed. Ik nam me alvast voor op de terugweg wat margrieten te gaan plukken, als eerbetoon aan mijn moeder, die in de maand mei is overleden.
Zij hield veel van margrieten en toen zij terminaal ziek was en ik haar veel opzocht en met haar hond uitging zocht ik voor haar naar margrieten. Helaas waren er niet zoveel daar in de achterhoek. Maar de paar die ik vond plukte ik om het kamertje waarin zij haar laatste uren doorbracht wat op te vrolijken. “Ik leef nu in een klein wereldje”, grapte zij vaak in die tijd. Zij keek vanuit haar bed uit op een raam. In de vensterbank daarvan stonden ingelijste fotootjes van al mijn kinderen, haar kleinkinderen. Zij hield veel van hen.
Inderdaad plukte ik vandaag op de terugweg van het sporten margrieten zoals ik me had voorgenomen. Ze waren wat zwak van steel en hadden niet veel blad. En bij elke bloem dacht ik aan mijn moeder. Tegelijk kwam mijn eigen oudste spruit, Leila, in mijn gedachten. Toen zij klein was kwam zij bijna dagelijks terug van het buitenspelen met een bosje veldbloemetjes. Om haar moeder wat op te vrolijken……..