Over pijn in mijn knie en beide handen. En in mijn ribbenkastje en bovenarm. Ik voel me een krakkemikkig oud wijfie.

De dokter zei dat ik na het weekend waarschijnlijk alweer goed zou kunnen lopen. Dat is niet zo. Ik loop wel, maar niet als een kievit. De trap op en af neem ik voornamelijk met behulp van beide armen. Fietsen op de hometrainer kan ik voorlopig vergeten. En als kers op de ouwe taart zit ik ook nog met twee artrose handjes. Veel bewegingen met handen doen pijn en dat frustreert, want ik ben een doener.

Vandaag had ik ruzie met de naaimachine van wijlen mijn moeder. Ik wilde twee kussenslopen versmallen, maar de machine weigerde te gehoorzamen aan mijn ook al ongehoorzame handjes.

De oude machine ging terug in de kast en daarna ging ik met mijn been omhoog op een kussen beide slopen met de hand naaien. Terug naar de ouwe tijd. Relaxed maar ook een beetje pijnlijk vanwege de artrose. Brace of geen brace, het is allemaal om het even. Ik moet ermee leven.

Maar niet met die zere knie hoop ik. Het kan wel 6 weken duren voordat het over is, zag ik ergens op internet staan. Maar daarvan moet ik me niks aantrekken.

In 2017 las ik dat oudere mensen die hun heup breken daarvan meestal niet meer goed herstellen en dat de meesten daarna ook binnen enkele jaren helemaal het loodje leggen. Weinig bemoedigend was dat ook. Maar ik herstelde van de gammanail operatie en liep weer als een kievit. Maar nu dus even niet!

Ahmad zegt ook de laatste tijd vaak moe te zijn en ik ben dat ook. Ik heb de meeste praatjes als ik met mijn been omhoog achterover in de kussens lig, zoals nu. Zodra ik ga bewegen of mijn handen laat wapperen voel ik me een stokoud mens. Het is even wennen. Maar hoezo dacht ik dat slijtage en ongemak mij niet zouden treffen? Het hoort bij het ouder worden helaas….