Mijn stiefvader zei altijd smalend over ouders die opschepten over hun kinderen: ´Elke ouder verbeeldt zich dat zijn uilen valken zijn.´ Met andere woorden: het is niet goed om trots te zijn op je kinderen. Dat zou een soort ijdelheid zijn. Nog daargelaten of de vergelijking die hij geeft een goede zou zijn. Want is een uil minder dan een valk? Maar er zit iets van ontmoediging in deze woorden. Zo van: doe maar gewoon en verbeeld je maar niks.

Ik verbeeld me ook niks, maar ik ben wel heel trots op mijn kinderen. Ik heb ze nooit opgezweept tot prestaties, noch op school, noch in de sport of op het gebied van wat dan ook. Voor mij was alleen maar belangrijk dat zij zich zouden ontwikkelen tot ´goede´ personen. Dat wil voor mij zeggen: tot personen die nooit iemand opzettelijk pijn doen en die niet liegen. Eerlijk zijn was voor mij erg belangrijk. En ik wilde graag dat zij zich zouden ontwikkelen tot wat het beste bij hen paste.

Het waren geen van vieren ´studjes´ en er zit geen kind bij met de titel van dr of drs. Misschien wel mede omdat zij zagen dat hun moeder met haar academische titel qua carrière en verdiensten niet ver gekomen was in het leven. Ik bagatelliseerde mogelijk zelf het belang van boekenwijsheid, zonder me daar bewust van te zijn. Diverse malen werd ik bij de leerplichtambtenaar geroepen, omdat mijn kinderen spijbelden.

Ik heb veel gepraat met mijn kinderen en daardoor mogelijk toch wat kennis meegegeven. Ik ben ervan overtuigd dat de beste leerschool het leven zelf is.

En mijn kinderen hebben veel geleerd, soms door mij opgemerkt en nog vaker door mij niet opgemerkt. Ze verrasten mij alle vier als jong volwassenen. Ik zag ze elk hun eigen weg gaan en uiteindelijk in een vak terecht komen dat bij ze paste en waarin ze konden ´knallen´, om een mode-uitdrukking te gebruiken.

En nu is het mijn jongste zoon, ondanks een zwaar jaar met de nodige tegenslagen, opnieuw gelukt om zich een eretitel te verwerven binnen het bedrijf waar hij werkt. En dat allemaal op eigen kracht, thuis werkend met één koter en later twee koters als handenbindertjes erbij. Dat deed hij toch maar even gewoon. Het is voor mij iets om blij van te worden, maar minstens zo blij ben ik dat hij daarnaast een heel lieve zoon, een lieve partner en een lieve, toegewijde vader is. Ik denk dat al deze kwaliteiten samenhangen en dat de steun van een goede partner daarbij heel belangrijk is. Ik prijs me bijzonder gelukkig met mijn kinderen. Alhamdulillah zeggen wij dan. Dank u, o God/Allah.