Laatst verraste Ahmad mij door te zeggen dat hij overweegt in Nederland te blijven wonen. Wat is er gebeurd met de man die in 2008 nog zei dat hij terug moest naar zijn ’tierra’? Zijn wens is vervuld. Na veel gezoek (‘waar dan in  Andalus?’) en gedoe met huizen die verkocht moesten worden kreeg hij een plekje op zijn vertrouwde Andalusische grond. Het was niet helemaal zoals hij gedroomd had. Zijn droom was een huisje met wat grond, waarop hij een rozentuin wilde aanleggen voor mij. Dat was niet te realiseren. Het werd een atico (huisje met dakterras).
En nu liet Ahmad zich ineens ontvallen dat hij ook best voor altijd in Nederland zou kunnen wonen, zeker als één van ons of wij allebei ziek zouden worden. ‘Wat ik nodig heb is werken met mijn handen in de aarde’, verzuchtte hij.
Dat kan niet in Spanje, waar je, als je een ‘huisje met een stukje grond’ hebt nooit weg kunt, omdat mensen dan zo in je huis zijn om alles wat ze kunnen weg te roven. Wij kennen diverse mensen die een huis buiten hebben in Spanje en deze mensen moeten altijd om de beurt met vakantie en hebben meestal een aantal grote honden om zich te beveiligen tegen indringers. Wij hebben geen behoefte aan bezit dat we met hand en tand moeten verdedigen.
Dus restte het idee van een stukje grond in Nederland. Ik dacht direct aan een volkstuintje, waarop Ahmad groente kan verbouwen en wat hij maar zou willen. En toen…….kregen we een ander idee. Onze buurman heeft al een flink aantal jaren geleden zijn schutting een stuk naar achteren gezet. Achter onze tuin is namelijk een stukje openbaar terrein met lelijke struiken, die onderhouden dienen te worden in opdracht van de woningbouwvereniging. Het onderhoud blijft nogal achterwege en de struiken zijn een broedplaats geworden van ratten en ander ongedierte.
We hoefden niet langer na te denken. Na overleg met de buurman, die zelf ook van plan is zijn schutting nog een klein stukje meer naar achteren te zetten dan hij nu al gedaan heeft, ging Ahmad aan het werk. Het was een beetje eng, omdat hij toch iets illegaals deed. We werden daar allebei wat zenuwachtig van. De struiken die hij wegrukte waren niet ons eigendom, maar van de gemeente. Bovendien schijnt er hier volgens onze buurman een buurtbewoner te zijn, die zich graag met andermans zaken bemoeit. Hij zou best de woningbouwvereniging kunnen bellen om Ahmad’s activiteiten te verklikken. Daarom werkte Ahmad zo snel mogelijk door om de omheining snel gereed te hebben, zodat het karwei niet meer dan noodzakelijk de aandacht van voorbijgangers trok. Tijdens zijn werk kreeg hij commentaar van onze achterburen. Hun reacties waren alleen maar positief: ‘Mooi werk!’ ‘Wat een karwei, zeg. Goedzo! Mooi gedaan.’ Die reacties stelden ons wel gerust. Zij zijn degenen die tegen onze schutting zullen moeten aankijken.
‘Ik ga hier een rozentuin voor je maken’, heeft Ahmad me beloofd.