Vandaag ging ik voor controle van mijn op 3 juni geteisterde en op 7 juni geopereerde elleboog.
Ik wordt altijd een beetje verdrietig en timide in de omgeving van een ziekenhuis. Lopend langs enge borden die verwijzen naar afdelingen waar mensen niet voor hun plezier naartoe gaan, maar omdat ze lijden aan iets. Het doet me huiveren en beseffen hoe fragiel de mens is, jong en oud.
Eerst moest ik langs de afdeling radiologie voor het maken van twee foto’s en daarna mocht ik naar de afdeling orthopedie. Het ging allemaal verrassend snel en soepel. Ik hoefde niet urenlang te bladeren in beduimelde bladen van een paar jaar terug. Voor ik het wist werd ik geroepen door dr. van der Velde, die me overigens niet geopereerd heeft.
Ik zie direct bij binnenkomst de foto’s van de binnenkant van mijn linkerarm. Tjongejonge, wat een ijzerwerk! Het is geen klein kapje, maar een enorm traliewerk dat een flink stuk van mijn onder en bovenarm bedekt. Ik zie een flinke schroef, die niet onderdoet voor de schroeven die ik in december van het afgelopen jaar kreeg in mijn rechtervoet. Geen wonder dat ik ook na deze operatie flinke pijn had!
‘Het is mooi genezen’, zegt van der Velde. De beide botstukken van de elleboogkap zitten goed vast. Helaas zat er ook een scheurtje wat dieper ‘wat ze liever niet hadden gezien’. Dat is nog niet hersteld, maar zal op den duur wel herstellen. Het heeft wat meer tijd nodig.
Het is nu tijd om te beginnen met oefenen. Buigen en strekken van de arm zover ik kan. Als ik dat nu niet doe, zal het later niet meer mogelijk zijn om de stijfheid van de arm tegen te gaan. Ok, I’ve got the message. Als de dokter zegt dat ik moet buigen en strekken, dan ga ik dat zeker doen!
Helaas is mijn kraakbeen ook beschadigd door de klap en dat zal niet meer herstellen. Het kan zijn dat ik daar later artrose aan ga overhouden. Maar het hoeft niet zo te zijn. De dokter kan helaas niet zien of dit wel of niet zal gebeuren in zijn glazen bol.
Blij dat ik weer naar huis mag fietsen, verlaat ik het hospitaal. Niet al te somber, maar ook niet bijzonder blij. Het had erger gekund, maar het had ook beter gekund. Het ongeluk had ook helemaal niet kunnen gebeuren. Maar het is gebeurd. Ik moet ermee ‘dealen’.
In Ahmad’s ogen ben ik een soort brokkenpiloot. 😉