Ik keek even in mijn telefoon en zag dat ik een gesprek gemist had. Dat was natuurlijk de kapper, die mij had teruggebeld, terwijl ik buiten in de zon verdwaalde haren naast mijn wenkbrauwen zat te plukken met een pincet.
Gretig bel ik terug. A. blijkt niet alleen op dinsdag, maar ook op vrijdag te werken en zij heeft nog tijd voor mij vandaag om 14.30. Dan zal ik wel snel moeten fietsen naar Jules, die om 15.00 uit school komt, maar op een paar minuten komt het niet aan. ‘Ok, dat is dan afgesproken’, zeg ik.
Dus vandaag gaan de lagen in mijn haar een beurt krijgen. Zoals meestal begin ik dan direct weer te twijfelen. Zo slecht zit mijn haar nu ook weer niet. Soms wordt het eerder minder mooi dan mooier van een knipbeurt. Straks knipt ze de slagen die nu spontaan in mijn haren komen, alsof ze krullen van geluk, eruit. Nou ja, toe maar. God, zegen de ingreep. Je kunt je haar ook niet maar zonder meer laten doorwoekeren.