Het grootste aantal depressieven en mensen die geneigd zijn tot suïcide bevindt zich onder jongeren en ouderen. Ikzelf, nu in de rol van oudere, starend naar een lege toekomst en terugblikkend op een leven dat niet altijd even fijn was (zacht uitgedrukt), vraag me soms af op welk punt van de depressiviteitscurve ik me bevind.
Jongeren bevinden zich op een punt in hun leven dat er veel van ze verwacht wordt. Ze worden geacht iets van hun leven te maken, er zin aan te geven en op zijn minst voor zichzelf maatschappelijk een toekomst op te bouwen. In een maatschappij als de onze moet het moeilijk voor hen zijn de moed er in te houden. Dat kan ik me goed voorstellen. Zoals je kan aanhikken tegen een volgeladen bord met eten, zou het voor de jongere moeilijk kunnen zijn aan te kijken tegen een toekomst die vol is met eisen die aan hem of haar gesteld gaan worden. Vooral bij jonge vrouwen, van wie veelal verwacht wordt dat ze een prachtige maatschappelijk carrière combineren met een gelukkig gezin en een geweldig uiterlijk, zal de druk erg hoog zijn. Mannen moeten tegenwoordig zacht zijn en helpen in huis, maar moeten tegelijk stoer zijn, flink wat geld verdienen en er natuurlijk ook goed uitzien. Dat kan stress geven. Jonge mensen zijn er druk mee en lopen al rennend aan zichzelf voorbij. Als ze al even stilstaan bij zichzelf door een plotselinge ziekte of andere tegenslag, dan slaat de angst toe. Wie niet mee kan rennen in de tredmolen valt af en dat mag niet gebeuren!
Dan de ouderen onder ons. Het werk is gedaan, de eventuele kinderen zijn uitgevlogen en daar zitten ze dan, zich gek zoekend naar een zinvolle dagbesteding. Van kleden knopen tot vrijwilliger zijn bij wat voor organisatie dan ook. Want niks te doen hebben, dat kan niet!
Ik heb heimwee naar een maatschappij waarin mensen van alle leeftijden bij elkaar wonen. Oma’s en opa’s vlakbij hun kinderen en kleinkinderen. Terwijl de ouders hard aan het werk zijn om hun leven op te bouwen en verder op te bouwen (komt er ooit een eind aan?), vormt de oudere generatie een rustpunt voor de jongere generatie. Waar de jongere een kopje thee kan drinken en kan praten over het leven. Zo geven jong en oud elkaar energie, de jongere aan de oudere door zijn of haar enorme levenslust en de oudere geeft de jongere rust door zijn of haar wijsheid en kalmte.
Jong en oud hebben elkaar nodig. Als we nu het schoonheidsideaal van jong en glad eens loslaten en kijken naar het hart en de hersenpan. Jong en oud kunnen elkaar dan omarmen en weten dat elke leeftijd zijn verdiensten heeft. Het is zonde om ouderen apart van de maatschappij te plaatsen in seniorenflats en bejaardentehuizen. Jong en oud kunnen elkaar aanvullen en behoeden voor een depressie of suïcide. Dat geloof ik echt.