Vroeger was het heel normaal dat generaties bij elkaar in huis woonden. Oma en opa en een gezin of soms zelfs diverse gezinnen van hun kinderen leefden onder een dak. Nu is dat niet meer zo gewoon. Jonge mensen gaan soms al uit huis voordat zij getrouwd zijn of een relatie hebben, bijvoorbeeld omdat zij gaan werken of studeren in een andere plaats of gewoon omdat zij op eigen benen willen staan. Mensen trekken hun wenkbrauwen op als iemand van een jaar of veertig nog ‘thuis’ woont. Dat hoort niet. Dan is er vast iets mis met die persoon. ‘Hij of zij is nooit zelfstandig geworden!’
Toch zijn er situaties waarin dit nog steeds wel voorkomt en zo kan het zijn dat een zoon of dochter tot op hoge leeftijd bij een of twee ouders woont en daar ook doet aan mantelzorg. Eigenlijk is dat een uitkomst, want pa of ma hoeft dan niet naar een verzorgingshuis. Familiebanden zijn mooi en het idee van het samenwonen van verschillende generaties heeft iets warms en vertrouwds.
Met dat idee wilde ik mijn vijfkamerwoning ter beschikking stellen aan mijn zoon en zijn vriendin. Zij is zwanger en mijn jongste zoon heeft besloten ervoor te willen gaan. Maar hij is ook erg gehecht aan zijn ouderlijk huis en de plek die hij hier inneemt. Ik houd ook heel veel van hem en heb hem graag om mij heen. Maar ik heb nog drie kinderen, die wel al uit huis zijn en die kijken ernaar met een andere blik. Zij betalen huur of hypotheek en voeden hun kinderen wel zelfstandig op en dan is het niet ‘gelijke monikken, gelijke kappen’  als ik een kind in mijn huis laat wonen met het financiele en emotionele voordeel daarvan, terwijl de ander kinderen dat voordeel niet hebben.
Daarbij komt dat de relatie met zijn vriendin nogal stormachtig genoemd kan worden en diverse keren moet ik bemiddelen bij ruzies. Dat vind ik niet fijn en Ahmad ook niet, te meer omdat het zijn zoon niet is maar de mijne. Ik wil Ahmad geen overlast bezorgen. Ahmad is duidelijk in wat hij wil. Hij wil met mij alleen wonen en hij vindt dat mijn zoon moet kiezen voor of een leven thuis met ons als alleenstaande of een leven met een gezin als vader, maar dan zal hij dat zelfstandig moeten doen.
Ik kan de argumenten van mijn andere kinderen en van Ahmad goed begrijpen, maar ergens blijft bij mij een heimwee-gevoel hangen van ‘het moet toch kunnen’. Mijn huis is groot genoeg voor vijf mensen en te groot voor twee. Waren vroeger de relaties altijd goed, toen mensen met diverse generaties onder een dak woonden? En is het niet zo dat de oudere mens een kalmerende invloed kan hebben op de jongere mens en daardoor grote conflicten kan voorkomen? Is het wel zo natuurlijk dat iedereen op zijn eilandje woont en dat ouderen, als ze hulpbehoevend zijn in bejaardenhuizen worden verzorgd? Ik stoei nog met de gedachten en ben er niet uit. Ik denk echter dat het gaat worden: “meeste stemmen gelden”.