Al eerder schreef ik over mijn in 1996 overleden broer Hans http://shabnam.nederlandalus.net/?p=269. Ik hield veel van hem en vooral in onze jeugd waren we veel samen en hadden wij veel steun aan elkaar. Mijn jongste zoon lijkt op hem, uiterlijk en ook in zijn manier van doen, waardoor ik soms het idee heb dat Hans nog een beetje bij me is. Soms vergis ik me zelfs en dan denk ik aan Adil, maar noem ik hem in gedachten per ongeluk Hans. Ik ben blij dat Adil zo op hem lijkt.
Vandaag kwam het onderwerp schildpadjes ter sprake. Iemand vroeg mij of ik daarmee iets had, omdat ik in het vorige berichtje een foto van een een moederschildpad met kind heb geplaatst. Niet in het bijzonder eigenlijk. Ik vind het wel heel leuke en interessante dieren. De manier waarop zij hun hoofdje alle kanten opdraaien en ook gemakkelijk zich verstoppen in hun degelijke huis. De voetjes die niet zo goed kunnen lopen, maar in het water wel heel goed dienen als zwemvliezen, waardoor de schildpad in het water juist een heel elegante en snelle verschijning is… het feit dat ze zo oud kunnen worden en zo groot. Ja, het zijn indrukwekkende en heel mooie dieren.
Mijn broer was een verzamelaar, al vanaf zijn kindertijd. Ik denk dat hij op die manier iets probeerde vast te houden dat bij hem bleef. Wij verhuisden namelijk zo vaak en mijn stiefvader was iemand die graag dingen weggooide. Daarom had Hans altijd trommeltjes met spullen en dat waren met name technische onderdelen. “Dat kan nog wel van pas komen”, was zijn motto. Toen hij eenmaal volwassen was had ik wat minder contact met mijn broer dan in mijn jeugd.
Het was dan ook een verrassing om te zien wat hij allemaal ook op latere leeftijd bewaard heeft. Na zijn dood vroegen mijn ouders of een vriend van mij en ik hun wilden helpen zijn huis leeg te maken en daar troffen we veel verzamelingen aan. Instrumenten, want hij was muzikaal, een postzegelverzameling en….een verzameling schildpadjes.
Na het overlijden van mijn ouders heb ik de schildpaddenverzameling meegenomen naar mijn huis. Niet dat ik zo een verzamelaar ben, helemaal niet. Maar ik bewaar alles waaraan een gevoelswaarde verbonden is. Van mijn kinderen heb ik mappen met tekeningen (alleen hun mooiste werken, want ik bewaarde niet alles). Verder heb ik alles wat ik in de loop der jaren van hun kreeg bewaard. Ik heb een hele vitrinekast vol met deze herinneringen. Daarbij zitten ook papieren tasjes met briefjes die ze me schreven, voor mijn verjaardag of spijtbriefjes na een ruzie. Onderin zijn ook fotoalbums met foto’s van de kinders toen ik die nog ijverig inplakte. Deze herinneringenkast en mijn boeken over islam zijn het enige dat ik absoluut wil bewaren tot mijn dood.