Had ik de vorige week dat iedereen me zei: “wat zie jij er goed uit”. De laatste dagen hoor ik wat anders. Ik zou eruit zien alsof er iets op me drukt. Dat zei mijn lieve Ahmad gisteren en vandaag zei ook een intuïtieve dame in de sportschool het. Ik voel het zelf ook. Maar wat is het dan dat op me drukt?
Zijn het de zorgen om mijn kinderen, die volwassen zijn, maar nog altijd beslissingen nemen die ik betreur? Is het een angst voor wat komen kan? Is het de werkdruk die opa Halleluja (Khalil) op me legt met zijn klankoefeningen, die als ik ze goed zou willen doen mij dagelijks wel drie uur zouden kunnen  kosten? Dat laatste weegt zeker zwaar en het brengt me enigszins aan het twijfelen. Is het wel zo zinvol dat er er zoveel tijd aan besteed? Zeker is dat de mensen die dicht in mijn omgeving verkeren het een beetje raar vinden. Een moeder en echtgenote die voor de PC allerlei klanken uitstoot en die om de zoveel dagen via skype of voipwise belt met opa Halleluja. Hij is niet te stuiten in het geven van nieuwe opdrachten, waardoor het dagelijkse oefenpakket alsmaar uitgebreid wordt.
“Waarvoor doe jij dat allemaal?”, vragen mijn kinderen.  En daaronder ligt een mengeling van bezorgdheid en afgunst. Want de tijd die ik aan “opa” besteedt kan ik dus niet aan hun besteden. Zelfs mijn lieve Ahmad verzucht weleens dat “opa” meer aandacht van me krijgt dan hij. Dat is niet goed!
Vandaag voel ik me moe, futloos en heb ik behoefte aan ontspanning. Gewoon in de tuin zitten met mijn verstand op 0. Voor zover mogelijk, want de gedachten schieten als vuurpijlen door mijn hoofd. Wat bedrukt me nu?
De tijdnood die ik een beetje voel? Het gevoel niet meer te kunnen lanterfanteren, maar elk minuutje goed te moeten besteden? En wat is “goed”? Is het goed om heel veel met islam bezig te zijn? Of moet je het gewoon doen met wat je al weet en proberen zo goed mogelijk te leven? Heeft het een meerwaarde om met een hoofddoek te lopen? Zijn het de zorgen om mijn kinderen die me bedrukken. Of de mogelijk naderende ‘big war’, nu Amerika besloten heeft de ‘rebellen’ (NB waarom heten opstandelingen soms rebellen en soms terroristen, net hoe het de belanghebbers uitkomt????) te steunen, waarmee Rusland het niet eens is? Of is het mijn eigen gezondheid, waarnaar nu ook een onderzoek loopt? Zijn het de kronen en de brug die niet meer in mijn mond zitten met in plaats daarvan een leemte in de onderkaak? En het feit dat ik gisteren vernomen heb dat de tandarts die deze heeft gezet een enorme kwakzalver blijkt te zijn met een strafblad in Duitsland? Daar heeft een spoor van ellende achtergelaten en vele gebitten blijvend verminkt. Hij moet daarvoor nog een gevangenisstraf uitzitten, maar is gevlucht naar Zuid Afrika en daarna in Nederland terecht gekomen, waar hij zonder problemen een praktijk kon beginnen. De praktijk is nu failliet en hij is met de noorderzon vertrokken. Hij laat een flink aantal gedupeerde patiënten achter, van wie ik er dus één blijk te zijn. Of is het dat mijn jongste zoon onverwacht vader blijkt te worden, iets dat niet geheel gepland was? Het maakt me enerzijds blij en hoopvol en anderzijds huiver ik een beetje hoe het verder zal gaan met de relatie die niet perfect is.
Hoe dan ook, ik heb besloten in mijn eigen tempo verder te gaan en goed naar binnen te blijven kijken hoe het met me gaat. Maar…….echt mijn vinger leggen op wat me nu bedrukt lukt me niet echt.