In het laatste stukje had ik het over inwonen of niet. Het is ‘niet’ geworden. De druk was groot en kwam van vele kanten en uiteindelijk is het meisje naar haar eigen ouders gegaan. De jonge vader in spé en de aanstaande moeder hebben daar nu vrede mee. En ik ook. Het is goed dat jonge ouders hun eigen nest bouwen, zeker als er sprake is van voldoende middelen. Maar voorlopig is het latten. Via hun onbeperkt bellenabonnement blijven ze op de hoogte van elkaars wel en wee. Natuurlijk mag zij best wel eens hier slapen en ook hij kan bij haar slapen, tot zij beiden hun eigen optrekje zullen hebben, wat waarschijnlijk in september zal plaatsvinden, net 3 maanden voor de bevalling en dat is mooi op tijd.
Tijdens al dit gedoe van wel of niet ‘met zijn allen’ of alleen Ahmad en ik en af en toe eens een logee, begon ik op woonnet te kijken wat er op de markt zoal is aan  huurwoningen op de woonmarkt. Ik besloot me maar vast in te schrijven voor ‘ooit’ een andere woning als doorstromer en als test reageerde ik op twee seniorenwoningen. Ik stond voor beide woningen direct nummer één als gegadigde! Dat verbaasde me enorm. Hoe kon dat, terwijl ik net een week stond ingeschreven voor een huis, terwijl ik hoor dat er wachtlijsten zijn van soms wel zeven jaar?
Ik weigerde de twee woningen, omdat ze me helemaal niet leuk leken en reageerde opnieuw op een andere seniorenflat. Wéér stond ik nummer één en was ik verrast, maar dit keer heb ik toegezegd interesse te hebben in de woning. Ik wil het piepkleine tweekamerflatje toch wel graag van binnen bekijken, omdat de woning een mooi uitzicht biedt op een natuurgebied. Misschien is het iets voor later, als ik ooit de 80 jaar mag halen. Maar zo als de zaken nu staan voel ik aankomen dat ik weer zal weigeren en dat zal betekenen dat mijn woonpas tijdelijk geblokkeerd wordt en dat ik drie maanden niet meer op woningen kan reageren..
Gisteren kreeg ik bezoek van een vriendin die in een andere iets ruimere seniorenflat woont en haar leek het een leuk idee als ik zou komen wonen in de flat recht boven haar die binnenkort vrij komt. Haar enthousiaste beschrijving van het woongenot dat zij daar beleeft en het idee dat we qua burenhulp veel voor elkaar zouden kunnen betekenen maakte mij enthousiast. Dus Ahmad en ik gingen samen haar flat aan een kritisch onderzoek onderwerpen en maten nemen.
Toen we thuis kwamen en ik  mijn eigen niet perfecte maar o zo gezellige en naar mijn maatstaven comfortabele en ruime huis zag en op me liet inwerken kreeg ik een intens gevoel van dankbaarheid en rust. Er is op dit moment maar één huis dat ik wil, ook al moet ik constant op mijn hoede zijn voor schimmel en ook al heb ik geen CV maar gaskachels. Dat is  mijn eigen lieve huis, waarin ik in 1993 na een zwaar leven ben terechtgekomen. Toen ik het huis voor het eerst zag was ik als betoverd. Wat gezellig en wat groen, wat een knusse hal en trap en de woonkamer die dwars op het zuiden staat en het keukenraam dat uitkijkt op een speelweide, niet aan de weg staand maar aan een stoepje met voor en achter een groen veld. Er is geen heerlijker huis voor mij dan mijn huis. Dank U, Allah, dat u mij hebt doen beseffen hoe gelukkig ik ben met dit huis.
Geen wonder dat ik steeds op één sta. De woningbouwvereniging wil graag dat ik mijn huis inruil voor een flatje. Maar ik niet meer! In ieder geval zolang ik trappen kan lopen. Soms moet je even voelen hoe zou zijn als je iets moet missen om te beseffen hoe blij je ermee mag zijn……