Mijn eigen kleine eenzame revolutie

Hier dan een klein stukje over mijn leven, om niet te veel achter te blijven bij mijn zielmaat Ahmad, die vertelt.

Vanmorgen stond ik op met herinneringen en een paar daarvan ga ik hier delen.

Ik was een snelle leerling en had het geluk geen moeite te hebben met schoolwerk, ook al verhuisden wij keer op keer vanwege het beroep van mijn stiefvader (militair bij de lucht macht) en moest ik steeds weer opnieuw wennen aan een school. Vaak zat ik op de lagere scholen waarheen ik ging met één of twee klassen in één lokaal, en als ik dan klaar was met mijn eigen taakjes luisterde ik mee, als de hogere klas een uitleg kreeg van leerstof. Als middelbare schooladvies kreeg ik uiteindelijk ‘gymnasium’ en daarheen ging ik dan ook, samen met twee vriendinnen uit mijn toenmalige klas.

We fietsen elke dag met zijn drieën naar het protestants lyceum, omdat die school in die tijd bekend zou staan als ‘de beste van Eindhoven’. Helaas konden mijn twee vriendinnen niet meekomen met de eisen van het schoolprogramma en gingen zij allebei het jaar daarop naar de mms (jawel, de middelbare meisjes school, wat zou men daar in deze ‘genderloze’ tijd van zeggen?).

Ik bleef dus alleen achter tussen allemaal streng protestante kinderen. Maar gelukkig kwam toevallig mijn vriendin Susan dat jaar bij me in de klas. Haar kende ik nog uit de periode dat mijn stiefvader gestationeerd was op de vliegbasis Rheindalen in Duitsland. Wij gingen daar in voorgaande jaren samen naar school tussen Canadese en Engelse kinderen en ook naar balletles in Mönchen Gladbach bij frau Shafrad. Helaas duurde onze tijd samen in de klas van het protestants lyceum niet lang. Zij verhuisde na een paar jaar naar Oslo, waarheen haar vader was overgeplaatst. En ik was nu echt alleen tussen kinderen, met wie ik weinig verwantschap voelde. Elke dag werd aan het begin van de les een stuk uit de bijbel gelezen en dat vond ik op zich wel heel interessant.

Maar toch nam ik aan het einde van hat vierde jaar van het gymnasium mijn eerste radicale besluit: ik wilde naar een andere school, het gemeentelijk lyceum. ‘Dan moet je dat zelf maar regelen,’ zei mijn stiefvader toen. En dat deed ik ook. Op zeer hoge hakken en met een minijurkje meldde ik mij aan op het gemeentelijk lyceum met als enige argument dat ik me op de voorgaande school niet thuis voelde. Ik kon daar beginnen in de vijfde klas.

Het viel me lelijk tegen dat het leerprogramma van het gemeentelijk lyceum helemaal niet aansloot op het leerprogramma van mijn voorgaande school. Ik moest dan ook voor het eerst van mijn leven erg mijn best doen om de komende jaren goed mee te komen. Dat lukte gelukkig wel.

Na het behalen van het schoolprogramma was het een logische stap te gaan studeren. Maar dat wilde ik niet. Ik vond dat ik wel genoeg met mijn neus in boeken had gezeten. Ik wilde reizen. Dus ik ging bij de spoorwegen werken, omdat je daar vrij reizen kreeg als personeelslid. In feite heb ik daar nooit gebruik van gemaakt. Want terwijl ik werkte als informatrice aan een balie, kreeg ik steeds meer het gevoel dat dit het niet was. Ik wilde ‘mensen helpen’.

Dus daarom ging ik psychologie studeren in Utrecht, een studie die ik in 6,5 jaar afrondde, wat in die tijd en met het studieprogramma van toen snel was. Nu halen mensen een master in 4 jaar, maar dat is dan ook met een zeer ingekort en basaal programma. Toen ik mijn ‘bul’ haalde, had ik een onderwijslicentie in de psychologie en ook het aantal vereiste punten om aangesloten te zijn bij de vereniging van psychotherapie. En toen maakte ik de eerste kolossale fout in mijn leven. Ik registreerde me niet en was er zelfs niet van op de hoogte dat op dat moment de BIG registratie van belang was. Er waren toen tal van beunhazen, die zich psycholoog noemden en een bordje op hun deur hingen en ‘mensen gingen helpen’. Of andere beunen zonder studie, die zich opwierpen als begeleider van sensitivity-trainingen en andere populaire groepstherapieën. Dus daarom werd de BIG-registratie voor psychologen in het leven geroepen. Of misschien bestond die al lang. Ik weet het niet. Ik heb dat in ieder geval gemist en meende aan mijn diploma voldoende te hebben en keek niet verder om me heen.

Nee, ik was al jaren bezig met zoeken naar een vorm waarin ik mijn godsbeleving kon herkennen en had die niet gevonden in de diverse kerken, in de diverse oosterse filosofieën of het sjamanisme. Precies op het moment dat ik mijn studie had afgerond, had ik ook de islam gevonden als het model waarin ik mij opeens wel herkende. Toen nam ik twee radicale besluiten

1. Ik ging weg uit het pand waarin ik woonde en liet al mijn boeken, platen en andere spullen achter voor mijn medestudenten, die daar nog woonden (dat schreef ik al in een eerder stukje. Ik nam alleen de koran, mijn kleding en mijn matras met toebehoren mee). Ik was al het intellectuele gebazel zat en wilde me voor de rest van mijn leven alleen baseren op dat ene boek, in de Engelse vertaling van Marmaduke Pickthall, dat op mij een enorme indruk had gemaakt.
2. Ik, als net afgestudeerde, ging een relatie aan met een man, afkomstig uit het grensgebied van Pakistan en Afghanistan (een Pathan), die niet kon lezen en schrijven, een analfabeet dus.

Met name de laatste twee radicale besluiten hebben mijn leven een ongewone wending gegeven en leverden toen al veel opgetrokken wenkbrauwen op van de mensen in mijn omgeving. Dat het ook nog heel heftig en dramatisch zou worden, wist ik toen nog niet.

Maar……eind goed, al goed. Ik zit hier, springlevend nog, hoewel dit ook anders had kunnen aflopen. Het is de Hand van God/Allah, die mij altijd beschermd heeft, ondanks mijn impulsieve, intuïtieve en niet altijd even verstandige besluiten. Het was mijn eigen eenzame weg, waarop ik met een lach en een traan terugkijk.