Er schijnen steeds meer natuurbegraafplaatsen te zijn in Nederland. Ik heb er, met mijn nu nog levende lijf, warme belangstelling voor. Het komt op me over als het meest natuurlijke en meest milieuvriendelijke. Je zorgt op die manier voor wat compost en niemand gaat ooit meer aan je karkas sjorren of wat daarvan over blijft. Het is een gratis permanente verblijfplaats voor de overledene!
Het komt op mij over als de manier waarop het omgaan met een overledene oorspronkelijk bedoeld is. Denk aan het verhaal van Kaïn en Abel. Geen poespas van grafstenen en gedenktekens, maar hooguit ter herkenning van de plek een boom. Mijn kinderen kunnen er naar believen heen en dit combineren met een wandeling in een steeds weelderiger natuur. Het kost niets aan onderhoud. De natuur onderhoudt graf en het graf onderhoudt de natuur. Hoe mooi is dat. En naar believen kan mijn hoofd richting Mecca gelegd worden (veronderstel ik). Zodra ik in de gelegenheid ben ga ik Dela bellen. Ik heb daar nooit eerder mijn wensen bekend gemaakt.
Bedankt, lieve vriend Theo. Ik vond die brandoven wel een beetje eng. Dit is een oplossing naar mijn hart. Misschien ook een idee voor anderen?
Shabnamblog
Mijn oudste dochter heeft o.a. voor Natuurbegraven Nederland en Natuurmonumenten gewerkt, in de marketingsector wel te verstaan.
Door haar toedoen heb ik de gelegenheid gehad om op de begraafplaats Heidepol rond te slenteren en informatie tot mij te nemen. DELA was daar toen nog helemaal niet mee bezig btw!
Het was in een zin ‘een aangename ervaring!’
Inderdaad geen spoor van grafstenen, fijn geharkte grindpaden en vierkantgeknipte coniferen. Slechts lichte verhogingen in het natuurlijke landschap en hier of daar een plak van een boomstam met daarin de naam gesneden van een overledene, markeerden de laatste rustplekken.
Hoofd naar Mecca, hoofd naar Emmercompascuüm, het is geen probleem. Vervoer van het lijk per handkar, geduwd en omringd door nabestaanden, na een waardige plechtigheid in een rustieke faciliteit ter plaatse is bijna romantisch te noemen. Het stoffelijk overschot kan in een mand van wilgentenen of in een laken gewikkeld te rusten worden gelegd, heb ik begrepen. Al naar gelang!
Het heeft mij zeer getroffen! De kosten waren ook een stuk aangenamer van hoogte dan andere mogelijkheden.
Ik krijg ook een een heel goede indruk van deze begraafplaatsen. Ook al heb ik nog van geen enkele daarvan de sfeer geproefd. Het doet me wel denken aan een begraafplaats in Medina. Daar liggen heiligen begraven zonder grafsteen. Ik vond dat heel mooi. En ik rook een onverklaarbare heerlijke geur, telkens als ik erlangs liep.
Een menselijk lichaam begint vier minuten na overlijden te ontbinden. Het lichaam, ooit de verpakking van het leven, ondergaat zijn laatste metamorfose.
Het begint zichzelf te verteren, en wordt daarna een roerloos feestmaal voor andere organismen. Eerst bacteriën, dan insecten. Vliegen. Eitjes worden gelegd en komen uit. De larven eten van de voedzame kweek en trekken daarna weg. Ze verlaten het lichaam op ordentelijke wijze, elkaar volgend in een keurige processie die altijd gericht is op het zuiden.
Uit: ‘De geur van sterfelijkheid’ door Simon Becket.
De zoete geur van de dood die jij bedoelt is niet die misselijkmakende ontbindingsdamp van rottende eiwitten, maar een vreemde zoetige geur die je inderdaad kunt waarnemen op begraafplaatsen en soms, bij mensen die op het punt staan om te worden ingehaald door de man met de zeis, maar gelukkig vaker in de buurt van uitbundig bloeiende jasmijnstruiken.
Mooi gezegd, Becket en Theo. En nogmaals bedankt voor dit goede idee. Ik had er weleens van gehoord maar dacht altijd dat dit voor mij onbereikbaar was, alleen weggelegd voor alternatievelingen met een grote zak geld. Maar dat is dus juist niet zo. Alternatief wel, maar niet bijzonder duur. Wel duurzaam. Ik heb DELA een mail gestuurd en gevraagd of ze mijn ‘laatste wens’ kunnen verwezenlijken.
Ik heb een natuurbegraafplaats bezocht in Joshua Tree. Daar was het een vierkant van zand. Plat. Met amper markeringen.
Ik vond het erg inspirerend. Heel erg: tot zand zult gij wederkeren en het is goed zo.
Jeanne, precies. Zo zie ik dat ook.