We zijn weer thuis. Ahmad sinds maandag em ik sinds vandaag. Ik merk nu pas hoe uitgeput ik ben na de afgelopen 15 dagen. Ik heb waarschijnlijk de vorige stukjes kunnen schrijven op de afrenalinestoot van de vele middelen die ik kreeg toegediend.
Heb mijn ziekteverslag gelezen en weet nu meer hoe lang elk deel van mijn lijden heeft geduurd. Ik had door de lampverlichring lange tijd geen idee meer van dag of nacht.
Dinsdag 21 november 16 uur : begin van een buikpijn die steeds ondraaglijker wordt.
Dinsdag 21 november 17 uur: met spoed met taxi naar dokterspost eerste hulp. Daar blijkt pijn met geen enkel middel te stillen. Gevolg: met ambulance naar urgencia van het academisch ziekenhuis in Malaga.
Dinsdagnacht van 21 tot 22 november: reeks achtereenvolgende onderzoeken afgewisseld dor wachten op mijn rijdend bed naast vele anderen. Pijn is nog altijd niet te stillen. Ik ‘val af en toe even weg’. Zie dat vicky aan mijn zijde blijft….dit lijden en deze onderzoeken duren non stop tot 23 november 21 uur. Dan wordt ik geopereerd en worden mijn darmen ontward en hersteld gedurende 3 uur. Daarna volgt een recouver op de IC van ruim 24 uur.
Zaterdag 25 november in de ochtend of middag wordt ik naar de ziekenzaal gereden, naar mijn plekje naast Ahmad.
Daarna is de pijn niet weg maar anders en volgt een langzaam herstel.
4 december in de ochtend, vandaag, komt een zelf nog zwakke ahmad me ophalen.
En nu zijn we thuis en hoop ik te herstellen door slaap en goed eten. Gelukkig is ahmad net in staat boodschappen te halen en hij is een goede kok. Nu eet ik nog alles gemalen en verdeeld in kleine porties over de dag. Mijn maag is gekrompen na 13 dagen zonder enig voedsel.
Ik dank Allah voor mijn leven op deze aarde dat er nog is. Ik heb veel geleden en ook veel mogen ervaren. Soms moet je ‘ergens doorheen gaan’ om wat op te steken ????