Even wat anders tussen mijn eendverhaal door, want het leven gaat verder en soms blijkt dat zonder genade te zijn.
Deze week ben ik opgeschrikt door twee schokkende berichten.
Marokko maart 2012
Het ene betreft een 16-jarig meisje in Marokko. Zij werd uitgehuwelijkt aan degene die haar verkracht had. Dit is iets wat wel meer schijnt te gebeuren in Marokko (en ook in andere “islamitische” landen). Normaal gesproken verdient een verkrachter in Marokko een gevangenisstraf van 5 tot 30 jaar, afhankelijk van het vergrijp en de leeftijd van het slachtoffer en misschien ook wel de bui van de rechter. Nu is het zo dat het leven van een verkrachte vrouw sowieso al geruïneerd is in deze cultuur. Geen man wil haar namelijk daarna nog hebben. Dat is niet alleen in Marokko zo, maar ook in veel andere islamitische en Afrikaanse landen. Wat doen mensen dus? Ze gooien het soms op een akkoordje. Als de verkrachter met zijn slachtoffer trouwt, dan heeft het slachtoffer in ieder geval een “echtgenoot” en dan is de familie-“eer” van de vrouw in kwestie gered. De man komt er dan lekker gemakkelijk vanaf. Ook de familie is blij dat men het slachtoffer niet hoeft te onderhouden gedurende de rest van haar leven .
In het geval dat een slachtoffer meerderjarig is, heeft zij nog enige stem in dit alles, maar betreft het een minderjarig meisje, dan heeft zij niets te vertellen en maakt de familie uit wat goed voor haar is. Dit 16-jarige meisje had geen enkele keus en moest trouwen met haar verkrachter, waarna zij ging wonen bij de schoonfamilie. Daar werd ze dagelijks geslagen. De frustratie van de hele schoonfamilie werd op haar gelucht. Ze was zo wanhopig dat zij zich uiteindelijk van het leven beroofde door rattengif in te nemen. Hoe wanhopig moet je zijn en hoe een verachting moet je hebben gekregen voor je eigen lichaam om jezelf op zo een pijnlijke manier te doden!
Veghel 1956
Een jongen die aangifte heeft gedaan van seksueel misbruik in een inrichting in Harrevelt wordt overgebracht naar een psychiatrische inrichting (!) in Boekel en vervolgens wordt hij gecastreerd in een ziekenhuis in Veghel om hem van zijn “homoseksuele neigingen af te helpen”.
Dit alles werd gedaan onder de “mantel der liefde” van ons Katholieke Bolwerk. Zoals hij zijn er meer jongens gecastreerd. Hoe wreed kan met zijn onder het mom van religie. Dit enkel om het hachje te redden van paters die hun habijt zo nodig moesten optillen om onschuldige jongens te bevuilen. Geef die jongetjes maar de schuld en castreer ze dan maar gewoon. Hoe is het mogelijk dat kerkvaders zulke gruwelijkheden begaan om hun smerige gezicht te redden.
Deze twee verhalen hebben een overeenkomst. In beide zie je hoe religie, die op zich de mens hoort te verheffen boven zijn ego en het kwade, ook misbruikt kan worden om zelfzuchtige, egoïstische en hardvochtige daden van de mens te verdoezelen. Het tegengestelde dus van wat religie beoogt. Voor wie zijn deze mensen bang? Voor Allah/ God of voor de gemeenschap om hen heen. Denken ze nu echt dat ze Allah/ God voor de gek kunnen houden?
Het doet me pijn om deze berichten te lezen. Het is alsof ik het verdriet en de eenzaamheid van dit 16-jarige meisje en die jongens kan voelen. Hebben ze geroepen om hun moeder, die hen hoorde te beschermen tegen zoveel geweld? Hoe vaak hebben zij zich in slaap gehuild?
Maar ik ben blij dat nu veel van wat duister was en verborgen nu aan het licht komt.
In Marokko zijn mensen gaan demonstreren, wakkergeschud door de ellende van dit ene meisje dat slechts een voorbeeld is van het lot van zoveel anderen.
De jongens zijn gelukkig nog in leven en kunnen hun afgrijselijke verhaal alsnog vertellen. De verantwoordelijken kunnen misschien nog ter verantwoording worden geroepen en wie weet gaan ook door de kerk misbruikte meisjes hun mond nu openen.
Ik heb één hoop en dat is dat er een tijd gaat komen van haqq, waarheid. Dat ieders ware gezicht maar tevoorschijn mag komen. Dat is de eerste stap naar verandering.