Ik ken er veel voorbeelden van en ik ben er zelf één, een bekeerde moslim. Hoe dat bij mij is gegaan heb ik al eens eerder beschreven in mijn weblog.  Daarnaast ken ik genoeg andere voorbeelden. Na een flinke tijd me alleen gevoeld te hebben als bekeerde moslim (18 jaar) kwam ik in 1996 in aanraking met de naqhsbandi sufi tariqat (NB tariqat=weg). Daar waren heel veel bekeerde moslims. Ik ontmoette Duitse, Italiaanse, Spaanse, Argentijnse, Zuidafrikaanse, Engelse, Nederlandse, Amerikaanse en nog meer mensen die zich allen tot de islam hadden bekeerd via het contact dat ze hadden gekregen met deze sufiweg. Het voelde voor mij alsof ik ineens werd opgenomen in een familie na jarenlang een “lonesome hobo” te zijn geweest. Ieder heeft zijn eigen verhaal en zijn eigen reden om voor de islam te kiezen.
Twee keer was ik gehuwd met een geboren moslim en nu ben ik getrouwd met Ahmad, net als ik een bekeerde moslim. Hoe verschillend onze levens ook zijn, op één punt lopen onze levens parallel: we waren beiden ons hele leven op zoek naar rechtvaardigheid.
Ahmad is geboren in een katholieke familie in een dorp in Andalusië. Bijna alle Andalusiërs zijn katholiek of ongelovig. Daar heeft de inquisitie voor gezorgd. Alle christenen, joden en moslims moesten zich tot het katholieke geloof bekeren of werden verjaagd of vermoord. Velen zijn gevlucht, naar Afrika, Zuid-Amerika en ook wel naar het noorden van Europa. Anderen bekeerden zich wel zogenaamd, maar bleven in het geheim hun rituelen als moslim, jood of christen behouden, met gevaar voor hun leven.
Ahmad is een nakomeling van de deze generaties Andalusiërs. Hij groeide op in Arahal, een dorp in de buurt van Sevilla. Vanaf zijn 14e jaar moest hij van school om te gaan werken op het land, helpen in het onderhoud van zijn ouders en broer en zussen. Hij was altijd al een beetje anders dan de boerenjongens van Arahal, die bekend stonden om hun lompheid en primitieve taalgebruik en die niet veel anders in hun hoofd hadden dan na werktijd te gaan drinken. Ahmad zat graag met zijn neus in boeken en bestudeerde al vanaf jonge leeftijd de geschiedenis van Al Andalus. Hij was zich bewust van de onrechtvaardige situatie van de landarbeiders tijdens Franco en werd acrtief in de marxistische jeugdbeweging van plattelandsjongeren. Het was in die tijd al moeilijk werk te vinden in Andalusië en als jongeman moest hij een tijdlang helemaal naar Barcelona voor werk. Alles wat hij maar kon doen pakte hij aan. Ook in Barcelona was hij actief in de anti-Francobeweging en daar is hij tenslotte opgepakt en in de gevangenis gezet. Hij had het geluk dat Franco na een maand overleed, zodat hij zijn straf niet verder hoefde uit te zitten. In de marxistische beweging heeft hij ook zijn eerste vrouw ontmoet.
Ahmad was altijd al met name geïnteresseerd in het land van Andalusië en hoe dit verdeeld was en werd. Via die interesse stuitte hij erop dat de verdeling en de bewerking van het land, zoals dat van oudsher was gedaan moest berusten op een heel solide systeem.
De grootgrondbezitters (de adel) in de tijd van de inquisitie hadden daar een einde aan gemaakt. De adel pikte grote stukken grond in, waar nauwelijks meer iets mee werd gedaan (werken was voor de dommen). Ze vernietigden de bestaande irrigatiesystemen en de boerenbevolking verpauperde steeds meer. Zij werden gedegradeerd tot bedienden van de grondbezitters. In die tijd bloeide ook de flamenco op: de trieste, temperamentvolle en rauwe muziek en dans ter vermaak van de “edelen”.
Ahmad bestudeerde de geschiedenis van Andalusië en stuitte op de islam, die Andalusië indertijd tot zo grote bloei had gebracht. Wat was het geheim van dit systeem? Hij ontdekte verder dat zijn eigen roots in de islam lagen. Herinnerde zich bijvoorbeeld dat zijn oma zich altijd ritueel waste zoals een moslima. Meer als een politieke statement dan uit innerlijke overtuiging deed aanvankelijk shahada (de geloofsbelijdenis) en sloot zich aan bij een Andalusische moslimbeweging, die zich vooral politiek manifesteerde als moslim, maar weinig of niet de islam praktiseerde. Ahmad ging zich verder verdiepen in de islam en las sufi-litteratuur zoals van Ibn Arabi. Toen werd zijn hart echt geraakt en werd hij een innerlijk overtuigd moslim.
Helaas kon zijn eerste vrouw hierin niet zo goed meegaan. Zij heeft zeven jaar met hem meegedaan als het ging om bijeenkomsten met andere moslims, maar na die zeven jaar stelde zij hem voor de keus: niet meer zijn geloof praktiseren of scheiden. Dat was voor Ahmad een moeilijke keus. Hij had inmiddels twee kinderen en er was er één op komst. Hij wilde zijn kinderen niet verlaten. Daarom is hij bij haar gebleven en heeft hij zijn geloof in huis niet meer openlijk gepraktiseerd. Daarbij had hij wel het voornemen om zodra zijn jongste zoon 18 jaar was op zoek te gaan naar een leven met een vrouw die hem wel zou toestaan de islam te praktiseren.
Hij zegt dat hij ondanks dat hij al die jaren niet kon bidden of vasten, dat hij altijd heeft gevoeld dat Allah hem nabij was. Allah heeft zijn engelengeduld beloond, want hij ontmoette mij precies op het moment dat zijn zoon bijna 18 zou worden en hij kwam bij mij in de maand dat zijn zoon 18 jaar werd. Hoe wonderlijk zijn de wegen die Allah voor ons uitstippelt.