Het bevond zich niet ver van de enorme Sint Jan. Het was een tehuis waar ik me nooit heb thuis gevoeld.
Het werd begeleid door een stel lesbische medewerksters. Er was er één die op het eerste gezicht al een hekel aan mij leek te hebben. Zij geilde op Marokkaanse vrouwen, die in dit opvanghuis dan ook rijkelijk vertegenwoordigd waren. Waarschijnlijk dacht zij, toen zij telefonisch mijn gehuwdenaam had gehoord, dat ik er ook één was. Ze kon haar teleurstelling niet verbergen toen ze mij voor de deur zag staan, een Nederlandse met een gepermanente kop haar (ik was in die tijd even de weg kwijt wat betreft mijn identiteit!). Ik moet eruit hebben gezien als een verschrikte kip en ze keek me dan ook vol walging aan en wees me afgemeten de weg.
Het opvanghuis in Den Bosch had een heel ander beleid dan dat in Den Haag. Mochten we in Den Haag ieder ons eigen potje koken voor onszelf en onze kinderen en werden we relatief vrij gelaten in hoe wij ons leven leidden binnen de regels van het huis, in Den Bosch ging dat heel anders. Daar werden we gezien als een stel psychiatrisch hulpbehoevenden. We moesten daar een groot deel van de dag meedoen aan groepsgerichte activiteiten. Kennelijk dachten ze dat we dat nodig hadden. Ook werd er verplicht gezamenlijk gegeten. Dat betekende dat we om de beurt moesten koken voor de hele groep. Dat was voor mij een nachtmerrie.
Op een dag verloor ik, toen ik bij Zeeman aan het kijken was naar kleding voor mijn kinderen, de portemonnee met het huishoudgeld, waarvan ik de boodschappen moest doen om die dag te koken. Ik had de portemonnee per ongeluk even laten liggen in een bak met kleding. Even later was hij uiteraard verdwenen. Ik was in alle staten.
Dit is mij overigens niet één keer gebeurd in de tijd dat ik leefde met mijn ex en de kinderen. Ik had geen handtas en droeg mijn portemonnee los in mijn hand of in een plastic zakje. Ik kan me vier incidenten herinneren dat ik mijn geld kwijtraakte door mijn eigen verstrooidheid. Dat overkomt me nu nooit meer.
Tja, en nu vraag je je waarschijnlijk af, waarom ik later (na drie jaar) weer terecht kwam in een ander opvanghuis. Heel simpel. Zoals zoveel weggelopen vrouwen ging ik terug naar mijn man! Je kan dat zien als een terugval, die te vergelijken is met een verslaafde die terugvalt in zijn verslaving. Bij mij was de zwakke plek medelijden.
Mijn plek in Den Bosch is verraden door de man van de kinderbescherming, die bemiddelde tussen mijn man, mij en de kinders. Mijn ex wist deze goedgelovige man zodanig te bewerken dat deze medelijden kreeg. ‘Hij miste zijn kinderen zo.’
Op een dag zagen we mijn ex ineens staan voor de etalage van een banketbakkerij. Zogenaamd verrast keek hij op. Alsof hij heel toevallig vanuit Utrecht naar Den Bosch was gekomen om naar taartjes te gaan kijken in een etalage. Hij deed of we oude bekenden waren en alsof het een gelukkig weerzien was. Het was ramadan en hij beweerde dat hij ook aan het vasten was (voor het eerst na alle jaren dat ik hem kende!). Dat hij heel erg veranderd was en reuze spijt had. Hij trakteerde al mijn kinderen op een heel menu bij Mac Donalds, hetgeen ze niet op konden. En dat terwijl wij het vroeger altijd moesten doen met één menu met zijn allen. Het geld ging wekelijks op aan zijn hasjgebruik. Daarmee was hij nu gestopt, beweerde hij.
Hij bleef op me inpraten. En hij bracht het mooi. Ik moest meer gaan genieten. Misschien paardje rijden. Leuke hobbies krijgen en mijn kinderen hadden een vader nodig.
Hij bracht me aan het twijfelen. Mocht ik mijn kinderen hun vader afnemen? Ik walgde al lang van deze man, maar moest ik het mijn kinderen misgunnen om een vaderfiguur te hebben? Ik vergat daarbij maar even totaal dat hij er nooit was geweest voor zijn kinderen en dat hij zich uitsluitend bemoeide met mij met zijn ‘ondervragingen’ aangaande wat ik allemaal zou hebben uitgespookt. Hij was nu echt anders, beweerde hij en ik trapte erin, voor de tweede keer.
De dag dat ik met hem terug zou gaan naar Utrecht voelde ik me ziek van ellende. Mijn hele wezen protesteerde tegen deze beslissing, maar ik meende te moeten doorzetten voor mijn kinderen.
Een foute keuze, zo bleek al gauw……….
Als je nu benieuwd bent naar de eerste keer dat ik terugging naar deze man, terwijl ik had kunnen scheiden, dan moet je ook het volgende stukje lezen.