Dat weet iedereen. Elke dag gebeuren er dingen die je minder leuk vind, naast de dingen die je wel leuk vind. Mijn sheikh noemt dat “unliked events”. Nu gaat het erom hoe je daarmee omgaat. Laat je direct je hoofd hangen en krijg je een zuur gezicht of probeer je gebeurtenissen te accepteren zoals ze komen of indien mogelijk ten goede te keren. Dat wil zeggen problemen het hoofd bieden en zo mogelijk oplossen en als je ze niet kan oplossen de situatie met geduld aanvaarden. Dat is niet altijd gemakkelijk, want de mens is, anders dan het dier, in staat tot reflectie, terugdenken en vooruitdenken. We zijn reuze plannenmakers en als onze plannen niet verwezenlijkt worden, dat wil zeggen als de dingen anders lopen dan wij gedacht of gehoopt hadden, is dat moeilijk te verteren.
Ik ben geen plannenmaker. Nooit geweest. Ik laat me nogal leiden door de loop der gebeurtenissen. Dat heeft zijn voor en zijn tegen. Ik ben niet gauw teleurgesteld als iets anders dan normaal verloopt en ik kan me gemakkelijk aan nieuwe en onverwachte situaties aanpassen. Nadeel is dat ik totaal niet strategisch denk en vrij impulsief dingen besluit. Dat pakt meestal goed uit, maar niet altijd. Het pakt niet goed uit als ik te snel ben in beslissingen of reacties.
Wat ik merk in de ramadan is dat het snel reageren en veel praten geremd wordt door het vasten. Als iemand iets tegen me zegt kan ik beter luisteren en beter overwegen wat ik terugzeg en wat niet, terwijl ik anders soms geneigd ben te praten voordat ik goed heb nagedacht.
Als ik een ergernis voel opkomen of een gevoel van onbehagen, kan ik daar rustig naar kijken en mezelf afvragen waar het vandaan komt. In plaats van vanuit het diffuse gevoel van onbehagen te reageren, zoals ik vaak genoeg wel doe als ik niet vast, blijf ik nu even stil. Ik onderzoek bij mezelf wat er aan de hand is en beredeneer dan of ik gelijk heb of niet met mijn negatieve gevoel. Meestal niet. Dan kan ik mezelf corrigeren en hoef ik geen onnodige brokken te maken.
Normaal gesproken eet een mens best veel, waardoor het tankje altijd goed gevuld is. Energie te over, die goed gebruikt kan worden, maar die ook vaak omslaat in iets negatiefs, als we te onbesuist reageren. Tijdens het vasten is mijn tankje naarmate de dag vordert steeds leger en ik word daardoor kwetsbaarder en gevoeliger. Als ik dat kan gebruiken voor een blik naar binnen, kan ik veel over mezelf leren.
Dat was even wat psychologisch geneuzel. Beroepsdeformatie die ik al had voordat ik ooit aan de psychologiestudie begon. Genetische afwijking…
Even wat leuke gebeurtenissen. Voor mijn huis is een leuke groene speelweide. Vanuit mijn keukenraampje heb ik daar een goed zicht op. Er staan ook wat speeltoestellen en vroeger werd er heel intensief gespeeld door de kinderen uit de buurt. Dat was leuk om naar te kijken. Tegenwoordig zijn er minder kinderen, die spelen voor mijn huis. Misschien omdat alle kinderen uit de omringende huizen nu groot zijn, mijn kinderen inkluis. Nu is het een weide die beheerst wordt door de kat van de buren die vrijwel dag en nacht buiten zit, wachtend op hapjes, die lieve oudjes uit de portiekwoningen vanaf hun balkons hem af en toe toewerpen. Vaak is de kat geflankeerd door een reiger, die regelmatig wordt getrakteerd op vis.
Gisteren zag ik tijdens het koken ineens een bruin wezentje over het gras schuifelen. Ik zag van verre niet direct wat het was, maar hij liep niet als een rat, maar meer als een soort mini bruine beer. Misschien een egel, dacht ik opgewonden. En ja, dat was zo. Het diertje bleef rustig even poseren voor de foto. Eén van de oudjes in de tegenover liggende portiekwoning maakt haar raam open.
“Die moet eigenlijk naar de egelopvang, hoor” liet ze me weten.
Naar de egelopvang? Ahmad en ik waren het daarmee niet eens. Misschien heeft het dier wel een nestje of jongen. Je haalt zo een diertje toch niet zonder reden uit zijn omgeving? Hij zag er helemaal niet ziek uit. Even later zag ik het diertje weer rustig terugsjokken naar een plekje aan de zijkant van het veld achter de bosjes. Het dier werd ook nagegluurd door de buurvrouw.
Hoop niet dat zij alarm gaat slaan bij de dierenambulance.