Ahmad en ik houden van lekker eten. We eten niet veel, maar wat we eten is altijd lekker en met liefde bereid. Ik ben goed in de Pakistaanse keuken en kan verder ook lekkere spaghetti, bami en nasi maken. Mijn kip uit de oven is ook niet te versmaden. Ahmad is de soepspecialist en hij maakt Andalusische gerechten heerlijk klaar met kruiden als tijm, laurier, kruidnagel, kaneel, koriander, gember en een beetje droge rode peper. Zo vullen wij elkaar mooi aan en er gaat geen dag voorbij dat we niet heerlijk zitten te smikkelen van onze drie hoofdmaaltijden.
Dat hebben we gemist in het hotel, zoals ons eerder ook al opviel in andere hotels. Bij een buffet mag je nemen wat je wil en zoveel als je wil, maar geen van de gerechten is lekker bereid. Ik heb ook niets geroken uit een eventuele keuken en ik denk dan ook dat de gerechten niet in het hotel bereid worden, maar op een andere plaats en dat ze vervolgens verdeeld worden over de massahotels en daar in grote schalen worden opgewarmd in magnetrons. Ik vind dat intriest. Het was nota bene een viersterrenhotel. Hoe kunnen ze mensen dan zulk fantasieloos voedsel zonder kreuk of smaak voorzetten. Ik vind het eigenlijk harteloos en zielig voor alle toeristen die hun spaargeld uitgeven aan zo een reisje naar een hotel.
Hetzelfde gebeurt nu in Nederland in verzorgingshuizen en ziekenhuizen. In die tehuizen wordt al jaren geen voedsel meer bereid, maar het komt uit gaarkeukens, die het laten ronddelen, waarna het verzorgende personeel de maaltijden kan opwarmen in magnetrons.
Ik kan mij nog een tijd herinneren dat de schoonvader van mijn ex in  het verzorgingstehuis ‘Om en Bij’ verbleef in Den Haag. Daar was toen nog wel een keuken en rond een uur of twaalf in de middag rook je de heerlijke geur van voedsel dat daar werd bereid. Er waren daar Nederlandse en Surinaamse bejaarden en de mensen konden dagelijks kiezen uit Surinaams of Nederlands eten. Het eten was daar toen nog heerlijk.
Op een goed moment hebben ze de keukens in de ziekenhuizen en verzorgingshuizen gesloten onder het mom van brandgevaar of iets dergelijks. Toen begon het gedoe met de centrale gaarkeuken die alle tehuizen van voedsel moest voorzien. Eenheidshappen voor het volk.
Ik vind het heel erg voor de mensen dat dit nu zo gaat. Voor iemand die ziek is of niet meer valide vormt vaak het eetmoment een hoogtepuntje van de dag. Als het eten dan smakeloos is en eentonig, dan kan dit mensen depressief maken. Er zijn heel wat bejaarden die zich om die reden vrijwillig uithongeren. Ze hebben gewoon geen zin meer om te leven met dit saaie voer, dag in dag uit.
Ik ben iemand die van nature nooit veel om eten heeft gegeven. Als ik met iets bezig ben, kan ik gemakkelijk vergeten te eten. Dankzij Ahmad heb ik nu wel een ritme in mijn leven en merk ik dat lekker eten maar in bescheiden porties voor mij heel belangrijk is geworden. Dat merk ik vooral als echt lekker eten een tijd ontbreekt, zoals de afgelopen week.
Het is goed om weer thuis te zijn en zelf te koken.