De jaren van een gezonde gepensioneerde zijn wat sommigen wel noemen ‘bonusjaren’. En zo ervaar ik dat ook. Het leven is relaxed. Elke dag staat de gepensioneerde op met een hele dag vol vrijheid voor zich. Je mag lekker doen waar je zin in hebt. Er is geen baas die op je wacht en er zijn geen deadlines te behalen. Doe maar lekker wat in je opkomt. Ik geniet met volle teugen van deze vrijheid, elke dag weer. Ik maak er mijn eigen feestje van. Kleine geneugten worden uitvergroot, omdat ik ze ten volle ervaar. Ik heb geen stress!
Zo anders is het af en toe in mijn dromen. Het valt me op dat ik in mijn dromen nog steeds vaak veel hindernissen tegenkom en barre tochten moet afleggen. Zo ook vannacht weer.
Ik zit in in auto. Ik rijd een zeer steile helling op en dan moet ik remmen voor iets (een verkeerslicht?). Ik zet mijn auto op de handrem. Achter mij staat nog een auto. ‘We zitten nekloge’, grap ik door het open raam tegen een voetganger. Maar intussen zit ik hem alvast te knijpen hoe ik straks zal optrekken. ‘Jullie moeten uitstappen en even wachten,’ wordt er gezegd. Ik stap uit en de bestuurder achter mij ook. ‘Ik heb geen haast,’ zeg ik. ‘Ik hoef pas over twee uur op Schiphol te zijn.
Dan ben ik ineens ergens anders. Er zal een tatoeage gezet worden. Iemand is voor mij aan de beurt. Haar wordt uitgelegd dat ze haar hele rug kan laten tatoeëren, maar dat dit dan wel even kan duren. Degene die de tatoeage moet zetten laat duidelijk merken niet echt zin in het werk te hebben. Dan ben ik aan de beurt. ‘Doe mij maar een vogeltje op mijn schouder,’ zeg ik. ‘Heb je ook een kolibri?’ Geen probleem, wordt beweerd. Maar de vrouw blijkt helemaal geen afbeeldingen van vogeltjes te hebben. Ze lijkt ook steeds minder gemotiveerd om mij te ‘helpen’. ‘Zal ik er dan één voor je tekenen?’ bied ik aan. Ja, dat is goed. Als ik vraag om papier, reikt ze me een heel dun en lang reepje toiletpapier aan. Hoe kan ik daarop tekenen, vraag ik me geïrriteerd af. Dan besluit ik dat ik helemaal geen tatoeage hoef. Ik loop opgelucht naar buiten, maar nog steeds ben ik geïrriteerd vanwege die vrouw die geen zin had in haar werk.
Buiten is het half donker. Mijn oudste dochter roept me van verre. ‘Ma, kom je?’ Ze staat op mij te wachten naast haar auto.’Ja, ik kom eraan!’ roep ik. Maar ik zie dat het niet eenvoudig is om mijn dochter te bereiken. Tussen ons in zijn weilanden met allemaal sloten daartussen. Ik zie dat ik om moet lopen. Als ik eindelijk op de plek van bestemming ben, is mijn dochter alweer wat verder weg gereden. Ik sta bij een tramhalte en besluit haar achterna te gaan door een stukje met de tram te reizen.
Als ik in de tram zit, merk ik dat ik de verkeerde kant opga. In plaats van naar Den Haag ben ik op weg naar Delft. Ik ben ook vergeten mijn kaart te scannen. Er is geen scanautomaat in de tram. Dus ik besluit me dan maar stil te houden. In Delft is het nog steeds schemerdonker. Maar er is voldoende licht om te zien dat het een mooi authentiek, middeleeuws ogend dorp is met schitterende gebouwen. Om mij heen lopen overwegend oudere toeristen alles te bewonderen. Ik maak wat foto’s om deze later aan Ahmad te kunnen laten zien. Maar ik wil graag terug naar Den  Haag. Dat is een moeilijke weg, zo wordt er gewaarschuwd, als ik de weg vraag. En dat is ook zo! Ik moet mijn weg afleggen langs een smal pad, uitgehakt uit een steile rotswand. Links die wand en rechts een ravijn. Als ik naar rechts kijk, dan zie ik een andere steile rotswand op zo een 100 meter afstand. Het rotspad is verlaten en het is nog altijd schemerig. Ik leg de weg zittend af, mij steunend met beide handen. Ik durf niet te gaan staan en op die manier te lopen.
Eindelijk kom ik weer in de bewoonde wereld. En tot mijn verrassing ben ik direct bij een station. Vanhier kan ik ook de trein pakken naar Den Haag, besef ik. Maar dan kom ik erop dat ik nog moet douchen. Ik vraag aan een voorbijganger of er hier ergens een douche is. ‘Nee, die is hier niet,’ zegt de vrouw. ‘Dan moet je terug naar waar je vandaan bent gekomen.’ O nee! denk ik dan. En dan wordt ik wakker en ik voel me uitgeput……. 😉