De laatste tijd schrijf ik niet meer veel. De dagen vliegen om met andere dingen. Zoals mijn oefeningen in de ochtend. Na een heerlijk ontbijtje in de tuin, die zo beschut is dat je er al gauw kan zitten. Uitzicht op de bloemetjes en klimplanten en struiken, die we zien groeien. Dan fietsen op de hometrainer met Netflix en dan mijn oefeningen voor de heup bij de tv. Ik zag een mooie documentaire over een schaapherder, die na twintig jaar zijn beroep langzaamaan steeds meer moest opgeven door de opkomst van grootschaligheid, verstedelijking en machines. Zijn vrouw en hij wilden zijn beroep alsnog voortzetten in Frankrijk. Dat is niet gelukt. Ze hebben hun schapen moeten slachten. Ze zijn nu in dienst bij een boer.
En dan is het weer tijd voor koffie. Wat smul ik daarvan. En daarna lekker verder met schilderen. Soms is het een gevecht om een uitdrukking op het canvas te krijgen. Verschillen zitten in de kleinste lijntjes en schaduwen! Maar ik heb besloten dat het schilderij van mijn jongste kleinzoon nu af is. Perfect zal het nooit worden. Dan zou een foto altijd beter volstaan. Het blijft een weergave van de werkelijkheid, zoals gezien door twee ogen in een bepaald licht. Tevreden ben ik nooit.