Dat zei mijn moeder altijd. Het had voor mij iets betoverends. Alsof gedachten op een geheimzinnige wijze het luchtruim doorkruisten en daar allerlei veranderingen teweegbrachten. Vaak werd het voor mij bevestigd door kleine dingen. Dacht ik bijvoorbeeld net aan iemand, dan kwam ik die “toevallig” tegen. Soms sprak iemand uit wat ik juist dacht. Ook zou het volgens mijn moeder zo zijn dat als je goed of slecht dacht over iemand, dat dit dan werkelijk invloed had op de ander en die persoon goed deed of schaadde.
Mijn ouders hebben altijd volgehouden niets van de kerk te willen weten, noch van de pastoor, noch van de dominee. Mijn stiefvader was  atheïst. Hij was er vast van overtuigd dat het godsidee enkel een verzinsel was van laffe mensen, die het alleen niet af konden en de verantwoordelijkheid buiten zichzelf wilden leggen. Mijn moeder discussieerde nooit over dat soort dingen.
Maar uit alles wat ze zei bleek dat zij er haar eigen geloof op na hield. Als ze iets kwijt was riep ze steevast de Heilige Antonius aan. Vaak had ze het over “Onze Lieve Heer”, die bepaalde dingen wel en niet goed zou vinden. En ook was zij er vast van overtuigd dat je een ander niet moest aandoen wat je ook jezelf niet wilde laten geschieden en daarmee was voor haar bijna alles gezegd en de discussie gesloten. Zij had ook hoog in haar vaandel staan dat je eerlijk moest zijn. Zei toen we klein waren dat als we jokten, dat er dan een groen kruis op ons voorhoofd verscheen. Zij twijfelde niet aan zichzelf en gaf zichzelf een 8 voor goed gedrag. Ze was ervan overtuigd dat ze na haar dood “op een gouden schommeltje” zou zitten.
O, mijn lieve, energieke, zelfverzekerde mamma. Nu, na haar dood, schieten mij zoveel dingen van haar te binnen. Haar gezegdes, waar zij er zoveel van kende, voor elke gelegenheid wel één. “Als de hemel valt, hebben we allemaal een blauw mutsje op” (dit was bedoeld voor doemdenkers). En “Je kunt het niet knippen met een schaartje” (je kan niet alles krijgen wat je wilt). Dat een mens kruis kreeg naar kracht was ook een door haar veel gebezigde uitspraak. En natuurlijk: de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. Ik kan zo kantjes volschrijven.
Daarnaast wist ze voor alle kwalen een huismiddeltje. Maar was zij er ook van overtuigd dat slaap de beste heelmeester was bij ziekte.
Maar ik wilde het niet over mijn moeder hebben. Ik dwaal af. Ik wil het hebben over dat gedachten krachten zijn. Dat ervaar ik de laatste tijd sterk. Niet alleen ben ik er net als mijn moeder van overtuigd dat het belangrijk is wat je een ander toewenst of met welke gedachten je aan iemand denkt. Ook voor jezelf is van belang waarheen je je gedachten laat rondzwerven. Of laat ik het bij mezelf houden. Als ik een naar bericht zie of lees en ik blijf daar te lang aan doordenken, kan ik me daardoor helemaal neerslachtig gaan voelen. Stop ik die gedachten en “zet ik een een andere disc in mijn hoofd”, dan kan ik me binnen vijf minuten ineens heel prettig voelen. Werkelijk alles zit dus “tussen de oren”. Ik zou dat als psycholoog (ahum) moeten weten. Neuro Linguistisch Programmeren: ik heb me er nooit echt in verdiept. Maar het woord zegt het al: “iets anders tegen jezelf zeggen en daardoor je hoofd anders voorprogrammeren”.
Gevoel komt na gedachte en omgekeerd. Ik ervaar nu steeds vaker en bewust dat ik mijn gevoel kan veranderen door aan iets anders te denken. Houd ik dan mezelf voor de gek? Nee, want er verandert niets. Of ik nu denk aan een zwaar verbrand jongetje of aan een mooi rustig landschap. Het één geeft mij een rotgevoel en het andere een goed gevoel. En de wereld blijft hetzelfde: met mooie, lelijke, nare en gelukkige gebeurtenissen. “Denk maar alleen wat echt nodig is”, zeg ik dan tegen mezelf en “plaag jezelf niet onnodig”.