Zo heette de voorstelling, die wij gisteren bezochten. Vond ik het eerst jammer dat het niet in de open lucht plaatsvond, achteraf was dat eigenlijk best prettig. We hadden een heerlijke stoel op de vierde rij en er heerste een aangename temperatuur, dankzij de airconditioning. Buiten was het zelfs na middernacht nog drukkend heet.
Het naar binnen gaan van het publiek gaat in Spanje heel duidelijk anders dan in de wat noordelijkere landen. Hier geen zwijgend naar binnen schuifelen, zoals je dat kan meemaken in bijvoorbeeld Nederland. Nee, we gingen in een lange rij twee trappen op om de zaal te bereiken onder een oorverdovend lawaai van staccato stemmen. Een bus vol met een schoolklas is er niets bij. Wat een stemgeluid komt er uit al die kelen. Mensen hebben hier over het algemeen weinig bas in in hun stem, lijken te praten vanuit een hoge borstademhaling met een enorm volume. Ik liet het gelaten over me heen gaan. Ik was waarschijnlijk de enige ‘buitenlander’.
Het zoeken van ieders plaats had ook nog wat voeten in de aarde. Uiteraard correspondeerden de plaatsen in deze zaal niet met de stoelnummers die een ieder op zijn biljet had staan en die gebaseerd waren op de stoelverdeling in ‘el porton’. Maar na een hoop gedoe en geschreeuw over en weer had een ieder tenslotte toch een plek. De ‘notabelen’, mensen van de politieke partijen alhier, hadden een plaats op de eerste drie rijen. En ongeveer een uur na de geplande tijd begon de voorstelling. Ik had mijn camera in aanslag.
De filmbeelden die ik aan elkaar plakte vormen een vrij lange video. Wie geduld heeft kan ernaar kijken. Ik maakte het filmpje vooral voor mezelf als herinnering. Voor mij was de flamenco-ballerina in het blauw (die helaas slechts één dans deed, samen met de buikdanseres) de ster van de show. Je ziet haar verder in beeld met een percussie-instrument in donkere kleding. De buikdanseres vond ik in het begin ook heel goed, maar toen ze verder in  de hele show naar mijn mening te veel in beeld kwam en ook nogal in herhaling viel met haar bewegingen, vond ik het wat irritant worden en kreeg ik de neiging te denken: ‘ga jij eens opzij’.
Na afloop bleek dat zij ‘la directora’ was van het spektakel. Ze had zichzelf daarin een erg centrale rol toebedeeld. Ik miste bij haar een gevoel van ‘bezieling’ en enige connectie met de muziek. Ik zag die bezieling wel bij de muzikanten en de zangeressen. Vooral bij de zangeres die links in de groep zit. De andere zangeres heb ik weggelaten in deze film. Zij was in mijn ogen minder ‘natuurlijk’.

Kritisch ben ik, nietwaar? Ahmad was het wel met me eens 😉 We hadden al met al een fijne avond.