De flamenco zit in het bloed van de Andalusier. Als een Andalusische vrouw een flamencolied hoort of het bekende flamencohandgeklap, dan gaat zij niet met haar lichaam bewegen om haar blijdschap daarover uit te drukken, maar dan beweegt zij met haar handen. Want de flamenco is een dans waarbij de handen zeer expressief zijn. Jong of oud, elke vrouw hier kan haar handen en armen sierlijk bewegen op het ritme van de flamenco en iedere vrouw hier, dik of dun, die kan lopen kan ook dansen.
Er zijn veel soorten flamenco, passend bij elke soort gelegenheid: begrafenis, bruiloft, feest. Ook hadden de verschillende beroepsgroepen (ambachten) van oudsher hun eigen type flamenco. In Sevilla is men natuurlijk gek op de Sevilliana, een vrolijke Sevilliaanse stijl  van dansen.
Toen we op de bruiloft waren en er even wat ritmisch handgeklap klonk (dat helaas snel weer ophield) begon mijn buurvrouw aan tafel ook spontaan haar handen te bewegen in flamencostijl. Ik probeerde direct enkele “moves” van haar na te doen, leergierig als ik ben bij dansvormen, en zij deed er geduldig een paar voor.
Daarna begon zij mij haar levensverhaal te vertellen, de vrouw van Ahmads broer. Zij vertelde mij dat zij altijd dol was op dansen, vooral op het dansen van de Sevillana. Op haar 28e jaar werd zij plotseling ziek, multiple sclerose. Zij was half verlamd, zat in een rolstoel en kon haar kinderen niet meer verzorgen. Het zag er slecht voor haar uit, want MS is een ziekte met een slechte prognose; het lichaam takelt steeds meer af en er is weinig hoop op herstel. Haar man verzorgde haar. Zij was verdrietig en bracht eigenlijk het grootste deel van de dag door in haar slaapkamer met de gordijnen dicht.
Op haar 49e jaar herstelde zij plotseling en nu kan zij weer lopen. Maar haar evenwichtsgevoel is weg (vandaar dat zij mij en haar dochters bij het lopen steeds bij de arm nam). De doktoren hebben gezegd dat het een wonder is dat zij hersteld is, iets wat medici niet gauw zullen verklaren, en dat zij wel een enorm sterk geloof in God moet hebben. En ja, dat heeft zij ook, vertelde zij me.
Na dit vertrouwelijke gesprek voelde ik me heel dicht bij haar en zij kenneljk ook, want ze bleef me de hele avond aardbeien aanreiken, die aan satéstokken geprikt een plantenbakje in het midden van de tafel opsierden. Ze waren verrukkelijk. Wij aten ervan tot het plantenbakje helemaal kaal was geplukt. Daarna kregen wij het bakje van de tafel ernaast en we aten tot we niet meer konden.
Haar man zat naast haar en ik keek naar deze twee mensen die zoveel hadden meegemaakt en elkaar waren trouw gebleven. Ik zag de liefde tussen hen in hun ogen en was ontroerd.