Wij doen dat nu al voor de tweede keer. Voor mij voelt dat nog steeds onwennig na meer dan 35 jaar vasten. Maar schuldig voel ik me er niet over, omdat ik weet dat het in mijn lichamelijke conditie vasten niet langer verantwoord is en ook niet meer hoeft. Zieken zijn vrijgesteld. Hoewel ik gelukkig niet ernstig ziek ben, weet ik na drie darmoperaties dat ik de rest van mijn leven moet doorgaan met dagelijks kleine beetjes tegelijk te eten, verspreid over de dag. Een pauze van niet eten en drinken gedurende vele uren achter elkaar is voor mij niet langer verantwoord. Dat zei een dokter mij al in 2008, maar toen wilde ik daarnaar nog niet luisteren.
Nu dus wel en Ahmad doet vrolijk met me mee. Hij was nooit zo een fervente vastende, maar heeft het dapper met mij samen gedaan gedurende 8 jaar. Voor hem is het moeilijk, omdat hij echt houdt van lekker en op tijd eten. Dus hij is al lang blij dat dit niet meer hoeft. ‘Ik ben ook al een man van 70 jaar,’ zegt hij er zelf over.
Vorig jaar hebben we dus ook niet gevast en zaten we dikwijls in onze tuin te eten, evenals dit jaar. Ik voel me dan soms bespied, omdat ik weet dat er naast mij en achter en voor mij mensen wonen die wel vasten tijdens de ramadan. Zij weten ook dat wij moslim zijn. Vorig jaar gebeurde het herhaaldelijk dat we zaten te eten en dat er dan naast ons ineens op de bovenverdieping een raam open ging. Buurvrouw moest kennelijk toch even iets doen waarbij zij toevallig het raam moest openen en dan (oeps) zomaar ineens in onze tuin kon kijken en ons dan zag eten!
Op een keer was het zelfs zo, dat wij al etende, ineens het hoofd van de buurvrouw boven de schutting zagen uitsteken. ‘Buurvrouw,’ riep ze. ‘Ik heb een pakje voor jullie aangenomen, omdat jullie net niet thuis waren.’ En over de schutting reikte ze mij het pakje aan, terwijl ze intussen vrij zicht had op onze gevulde bordjes, Onwillekeurig voelde ik me toch betrapt, als een kind dat stiekem stout is geweest. Maar ik pakte gewoon het pakje aan, me ietwat ongemakkelijk voelend, maar ook zonder behoefte haar wat uit te leggen. ‘Waarom belde ze niet gewoon aan bij de voordeur?’ vroeg Ahmad later wat verstoord.
Sindsdien is het een grapje geworden tussen Ahmad en mij. Telkens als wij tijdens de ramadan buiten een kopje koffie drinken of eten kijken we quasi schuldig even op naar de bovenramen van de buren en overburen. Maar ik moet zeggen dat ik dit jaar nog niemand echt heb zien kijken. Of het moet dit katje van de buren zijn……