Deze ramadan vast ik niet, evenals de vorige ramadan. Vorig jaar heb ik het nog een dag geprobeerd. Ik kreeg toen een hevige hoofdpijn, die niet afnam na het vasten breken en hardnekkig bleef aanhouden tot het het weer tijd was voor een tweede dag vasten. De hoofdpijn was zo hevig en hield zo lang aan, dat ik het beschouwde als een ‘teken’ dat vasten misschien voor mijn gezondheid niet verstandig was. Enkele maanden daarna kreeg ik de darmhernia (zoals deze wel genoemd wordt), waarvoor ik geopereerd werd gedurende 3 uur, na een lijdensweg van enkele dagen. Ik heb na die operatie noodgedwongen in totaal meer dan twee weken dag en nacht gevast. Daardoor was mijn toch al tengere lichaam 6 kilo lichter geworden. Ik ben nu, een half jaar na de operatie, nog steeds vier kilo lichter dan ik eerder was.
De chirurg verzekerde mij na mijn laatste operatie (waarbij een stuk darm van 60 cm werd weggehaald) dat ik verder een ‘normaal leven’ zou kunnen lijden, mits ik gezond en regelmatig zou eten.
Dus toen dit jaar de ramadan weer aanbrak, had ik me eigenlijk al voorgenomen in deze maand niet mee te vasten. En dat doe ik dus ook niet.
Vandaag zag ik heel kort even een tv-programma, waarin mensen de ramadan beleefden. Ik merkte dat ik daar verdrietig van werd. Ik voelde ineens dat mijn ogen nat waren van tranen. Het weemoedige gemis van mooie maanden en momenten. Hoe ik zelfs mijn kinderen mee kreeg om te vasten en hoe fijn het gevoel was daarbij.
Ik weet dat ik er niet sentimenteel over moet gaan doen. Mijn kinderen zijn hun weg gegaan. Misschien blijft er bij hun ook iets hangen van de mooie tijd die we deelden, de verhalen die ik vertelde over de islam. Nu lijkt dat alles voorbij en doordat ik nu zelf niet meer vast, heb ik het gevoel iets moois te moeten missen. En daarnaast knaagt aan mij een licht schuldgevoel, want helemaal zeker weet ik niet dat ik echt niet mee kan vasten. Ik heb het dit jaar niet eens geprobeerd.
Wie weet ga ik het volgend jaar wel weer proberen. En intussen moeten Ahmad en ik leven met de beslissing die wij dit jaar genomen hebben.
Terwijl ik dit stukje schreef, ben ik (ik weet niet hoe ik er ineens toe kwam) weggelopen en heb ik mijn vier kleine schilderijtjes van kabouters ingelijst. De kleuren van de lijst bevielen mijn niet en zonder lang na te denken heb ik de lijst helemaal zwart geschilderd. Al doende vergat ik totaal waar ik zo mee zat en waar ik in dit stukje over schrijf. Tja, bezig zijn (vooral met een verfkwast) maakt me gelukkig en ik ben blij met mijn lijst, die de kaboutertjes beter laat uitkomen. Hoe grillig zijn de gevoelens van de mens.
Geestige kaboutertjes! Waarom maak je niet een paar leuke kijkdozen voor je kleinkids. ?
Ik begrijp helemaal niets van jouw schuldgevoel. Je kan het vasten niet aan, je lichaam is er niet geschikt voor, het zou puur onverstandig zijn als je er wel aan toe zou geven,…punt!!!
Het gaat nergens over! Er zit geen oude man op een wolkje die jou deze ‘euvele weigering’ kwalijk neemt, en dan nog… pff!!!
Theo, je hebt helemaal gelijk. Het schuldgevoel zit bij mij diep ingebakken en was er al eerder dan mijn geloof. Bij de opvoeding kan een mens helaas zo geprogrammeerd raken dat dit tot op hoge leeftijd blijft doorzeuren. Ik moet het gewoon loslaten. Er zijn belangrijkere dingen om je druk over te maken. Mijn kleinkinderen zijn alweer te groot voor kijkdozen, of het moet de kleinste zijn. Ik weet niet of kabouters nog erg leven bij de jeugd. Maar ik ben ook nog bezig met het portret van mijn jongste kleinzoon. Daarna ga ik ben ik voorlopig klaar met het portrettenwerk. Dan ga ik me met andere schildertaferelen bezig houden. Het blijft en leuke bezigheid, waar ik veel blijdschap uit put.