Terwijl andere mensen idolen hebben als ze jong zijn en daar wellicht overheen groeien als ze wat ouder worden, is het bij mij omgekeerd. Ik had nooit idolen, kon nooit aangeven wie ik goed vond op welk gebied. Tja, ik vind heel veel mensen wel goed en heel veel muziek wel mooi, zei ik dan. Als ik iets goeds hoorde of zag, dan onthield ik niet eens wie daarvoor verantwoordelijk was. Dat vond ik niet zo belangrijk. Mooie dingen zijn als cadeautjes die je worden toegeworpen en die je nu eenmaal niet kunt plannen, dacht ik dan. Het overkomt je gewoon. Je loopt ergens en je hoort iets of je ziet wat. Maar nu ineens koppel ik wel dingen aan mensen, onthoud ik hun namen en ontpop ik me als een dwepende fan.
Benito Zambrano, Javier Bardem en nu ook…….Esther Verhoef. Wat een schrijfster is dat. De grote klapper is voor mij Tegenlicht dat ik bij de bibliotheek leende en net uit heb. Zij is voor mij een voorbeeld. En ik merk dat ik niet de enige ben die er zo over denkt. Zij is een alom geëerd schrijfster, en terecht. Ik ben de sukkel die daar nu pas achter komt.
Intussen geniet ik van haar boeken die van EscoBer (de boeken die zij samen met haar man Berry schrijft).