Elk mensenleven is boeiend en het schrijven van een boek waard. Elk levensverhaal is interessant. Ik ben iemand die graag mag luisteren naar mensen en wat ze zoal hebben meegemaakt. Hier volgt zo een verhaal, niet letterlijk maar met mijn eigen woorden, zo letterlijk mogelijk naverteld:
Toen ik naar Indië werd gestuurd en daar enige tijd in krijgsgevangenschap zat was het de liefde voor mijn verloofde die me op de been hield. Het was dan ook een grote klap voor me toen ik terug kwam in Nederland en daar moest merken dat de liefde van haar kant totaal voorbij was. Ik vond haar in de armen van een Canadees, met wie ze zou gaan trouwen en voor mij had ze niets meer over dan een hand. Ik kreeg zelfs geen omhelzing meer, was gewoon niets meer voor haar.
De ontreddering die ik toen voelde was zo groot dat ik zelfmoord overwoog, maar het verdriet dat ik mijn ouders daarmee zou doen weerhield me. Ik heb haar nog gezegd dat ze niet alleen mij heel veel verdriet deed, maar ook haar ouders. Want het was haar plan om naar Canada te verhuizen en haar ouders zouden haar ook moeten missen, omdat zij niet genoeg geld hadden voor een reis om haar op te zoeken. Later heb ik gehoord dat zij al op 41-jarige leeftijd is overleden en dat haar ouders korte tijd daarna ook overleden zijn, mogelijk van verdriet. Het verlies van mijn grote liefde A. heeft mijn hele leven bepaald en tot op heden heb ik er nog nachtmerries van.
Na het verlies van A. kon het me niet meer zoveel schelen met wie ik zou trouwen. Er was er voor mij echt maar één. Op een goed moment liep ik in Groningen en zag daar een jongedame lopen met een houtje touwtje-jas. Ze viel me direct op, maar ik dacht bij mezelf: “Zij valt af, want ik woon in Eindhoven en een liefde zover weg, daar heb ik niets aan”. Totdat ik tot mijn verbazing dezelfde dame met dezelfde houtje touwtje-jas in Eindhoven zag lopen! “Dit kan geen toeval zijn”, dacht ik, “mogelijk is zij voor mij bestemd”. Ik ben haar gevolgd tot aan haar huis en wist toen dus haar woonadres. Vervolgens heb ik haar een brief geschreven, waarin ik schreef dat ik haar wilde leren kennen en die heb ik in haar brievenbus gegooid. Daarop heeft zij gereageerd. Zij was al verloofd, maar heeft het uitgemaakt met haar verloofde om een relatie met mij te beginnen. Aldus begon mijn relatie met J.
Zij woonde bij haar moeder nadat haar ouders gescheiden waren en haar vader was directeur van een grote lampenfabriek in Nederlands Indië. We raakten verloofd en de bruiloft zou plaats vinden in Indië, bij haar vader. Er werd een bootreis voor mij geboekt. Onderweg, op het schip, schrok ik op een dag van een foto van haar die ik in mijn hut had staan. Ik zag opeens dat ze een hele koude oogopslag had en werd daar bang van. Maar ik dacht ‘och, het is maar een foto’ en besloot me er maar niet te veel van aan te trekken. In Indië werd ik als een prins binnengehaald. Ik maakte kennis met alle vrienden en kennissen van haar vader, allemaal belangrijke figuren in het toenmalige Nederlands Indië. Haar vader was erg blij met me en behandelde me als een persoonlijke vriend. De bruiloft zou enorm groot worden met heel veel gasten uit invloedrijke kringen. Op een goed moment was ik met  J. uitnodigingen aan het schrijven voor de bruiloft en daarbij gedroeg zij zich onmogelijk. Ze was ineens heel arrogant en zei dat ik eigenlijk veel te min voor haar was en dat ik kwam uit een veel minder belangrijke familie dan zij. Ik werd hierop inwendig zo kwaad dat ik zin had om in mijn jeep te stappen en weg te rijden met de woorden: “Bekijk het maar met je bruiloft”. Maar ik hield me in en ging de volgende dag met haar vader praten, zeggende dat ik de bruiloft  wilde afblazen, omdat ik er geen heil meer in zag. Maar…..hij smeekte me om de bruiloft wel door te zetten. Zei dat het voor hem een enorm gezichtsverlies zou betekenen als ik niet met zijn dochter zou trouwen, nu er al zoveel geregeld was en er zoveel over bekend was bij de genodigden. En zo ben ik toch maar getrouwd, omdat ik geen spelbreker wilde zijn en dat was het begin van 7 jaar ellende……….