De laatste tijd valt het me steeds meer op. Overal zijn mensen nu geneigd vooral de verschillen te zoeken en niet de overeenkomsten. Verschil tussen vrijheid van meningsuiting versus islam bijvoorbeeld. Is dat wel een tegenstelling? Immers als iemand vrijheid van meningsuiting propageert als hoogste cultureel goed, dan hoort daar toch ook bij vrijheid in het belijden van een een godsdienst. Immers het al dan niet geloven in een god is een mening en heeft niet ieder het recht op een eigen mening? Mits we die niet opleggen aan een ander.  Het lijkt erop dat we bezig zijn in alles de polarisatie te zoeken en het begrip tolerantie is verder weg dan ooit.
Er zijn talloze voorbeelden aan te dragen van deze drang naar het wijzen op verschillen in tegenstelling tot overeenkomsten. Er lijkt een soort competitie aan de gang. Wie heeft er gelijk? Dat schijnt de grootste vraag te zijn en niet: welke problemen zijn er allemaal en hoe kunnen we die samen het hoofd bieden met de expertise van alle beschikbare mensen en middelen. Er is wat gerommel in de partij van Groen Links en direct wordt dit onderwerp in de media breed uitgemeten. Heeft Groen Links nog een bestaansrecht vraagt men zich af. Of is de partij overbodig en kan deze opgaan in in bijvoorbeeld de PvdA? Nee, roept een ander, want stel je voor dat je het zomaar zou eens zijn met een andere partij! Maar wat is hier eigenlijk de vraag? Waarom gaat iedereen  zich ineens bemoeien met wat een interne aangelegenheid is binnen die partij alsof dit nu het belangrijkste vraagstuk zou zijn waarvoor we staan.
Kinderen die uit huis geplaatst zijn en te maken hebben gehad met de instantie Jeugdzorg zijn op grote schaal seksueel misbruikt. Een belangrijk onderzoeksresultaat, maar hoe reageert men erop in bijvoorbeeld een weblog als de Standaard? Door het kindermisbruik bij Jeugdzorg af te zetten tegen het kindermisbruik binnen de katholieke kerk en de islam. Is dat belangrijk? Gaat het hier om een wedstrijd? Nee, het gaat hier om kindermisbruik dat overal bestreden moet worden waar en wanneer het ook plaatsvindt.
Solidariteit is een begrip wat maar zelden nog gebruikt wordt. Mensen vinden het kennelijk niet meer belangrijk om solidair te zijn met een ander. Het belangrijker zijn dan een ander staat voorop. Het gelijk willen krijgen. Ook ik ben geneigd in die valkuil te vallen. Als mensen de islam als godsdienst aanvallen ben ik geneigd om direct mijn geloof te verdedigen, me daarbij baserend op koranteksten. Maar waarom eigenlijk? Ik heb gemerkt dat ik op die manier de polarisatie alleen nog maar verder aanwakker. Het is zinloos.
We zijn allemaal mensen met dezelfde menselijke gevoelens waar we ook wonen en hoe we er ook uitzien. We hebben allemaal last van honger en dorst bij gebrek aan eten en drinken, we kunnen het allemaal koud of warm hebben en we delen dezelfde pijn bij ziekte. Ooit woonde ik in Pakistan tussen mensen die heel anders leefden dan ik gewend was in Nederland. Maar wat me opviel was dat deze mensen niet veel anders waren dan ik.  Ze bleken dezelfde emoties te hebben als ik. Of iemand nu bruin, blank, zwart, rijk, arm, dom, slim, lelijk, mooi, lang, kort, dik, dun, homo, hetero, gelovig, ongelovig allochtoon, autochtoon of wat dan ook is. We zijn allemaal mensen. We hebben hier in Nederland wetten waaraan we ons dienen te houden en die gelden voor iedereen in Nederland. Laat dat dan het houvast zijn en gun verder iedereen te zijn wie hij is.
Laten we meer liefhebben en minder haten. We zijn één familie. We zijn mens.