Wel een handige uitvinding, zo een snelkookpan. Niet echt nieuw, want mijn moeder had er ook al één. “Pressure cooker” noemde zij het geval en bij gelegenheden kon ik de pan hoorde sissen en flierefluiten in de keuken.
In mijn huis is er ook één verzeild geraakt. Hij was eigenlijk van mijn schoonzoon en ooit heb ik hem geleend. Daarna hoefden ze hem niet meer terug te hebben, omdat ze hem zelf nooit gebruiken. Ahmad weet goed om te gaan met deze snelkoker. Hij maakt er bijvoorbeeld heerlijke harira in. In Spanje is zo een pan bijna in elke keuken te vinden en kun je ze kopen in diverse maten. Hier in Nederland zijn alleen grote snelkokers te koop en ze kosten wel rond de €80.
Tot nu toe heb ik zelf weinig gebruik gemaakt van deze handige pan, waarmee je de kooktijd aanzienlijk kan beperken. Het is bijvoorbeeld handig als je vlees wilt klaarmaken dat lange tijd nodig heeft om gaar te worden of als je haast hebt. De laatste tijd merk ik vaak dat mijn dagen overvol zijn met allerlei activiteit. Als het dan tijd is om te koken wil ik snel klaar zijn! Speciale truc om het eten toch op tijd op tafel te krijgen: de snelkookpan!
Wat je wel in de gaten moet houden bij zo een pan, is dat je de hoeveelheid water goed afmeet. Zit de deksel er eenmaal op en begint het ding te sissen en te stomen, dan kun je niet stiekem even kijken of de hoeveelheid vocht al is ingedroogd en je kooksel niet aanbrandt. Want alvorens de hogedrukpan te openen moet je wel eerst het vuur uitzetten en wachten tot het puffen en tuffen voorbij is. Anders kan je lelijke brandwonden oplopen. Omdat ik dat natuurlijk niet wil en ook niet telkens het vuur wil doven deed ik een paar keer te veel water bij mijn vlees uit angst voor droogkoken. Dit met als gevolg dat ik na afloop het vlees weer op hoog vuur met open deksel moest laten droogkoken. Met als gevolg een vochttoename  in mijn toch al vochtige woning.
Vandaag geeft Ahmad mij goede raad. Het vlees moet alleen maar onder water staan, zegt hij me. Ik maak rendang vlees. Wat hij niet weet is dat dit een vlees is met een saus. Die saus moet lekker koken en in het vlees trekken. Vrolijk zet ik het vlees met de saus in de snelkoker. Ziezo, dat gerecht zit in de pan en en terwijl dat lekker gaar wordt onder hoge druk maak ik de sajoer boontjes klaar en kook ik de rijst. Intussen heb ik mijn jongste dochter aan de telefoon met de luidspreker aan. Zij wil een studiewerkstuk met mij doornemen. Geen probleem. Deze moeder kookt en coacht tegelijk.
Alles loopt gesmeerd tot ik een lelijke brandlucht ruik. Het zal toch niet zo zijn dat….? Ik doe het vuur onder de snelkookpan uit en beheers me om niet het deksel er direct af te rukken. Ik wacht even en open dan het deksel. Daar ligt mijn zorgvuldig bereide vlees met uien knoflook en andere ingrediënten, onherkenbaar verminkt in een zwartgeblakerde, aangekoekte saus.
Jammer dat ik er geen fotootje van geschoten heb. Daarvoor was ik op dat moment niet in de stemming. Nee, in plaats daarvan liep ik naar de woonkamer, zeeg neer in een stoel en hapte naar adem. Ahmad nam het goed op. Wat maakt het uit, zei hij. We eten gewoon alleen die boontjes. Nee, dat wilde ik niet. Ik pakte een nieuw pakje vlees uit de diepvries, sneed opnieuw uien en knoflook en maakte opnieuw vlees, maar nu gewoon in de wok. Terwijl het gaar werd maakte ik met enige moeite de snelkoker schoon. We aten een uur later dan gepland.
Ahmad waste af. Even later zag ik dat hij de snelkoker discreet in de kast gezet had. Ik houd me voortaan bij mijn vertrouwde pannen.