Iedereen kent nog de corona-ontkenners, de zogenoemde wappies, die inentingen tegen corona weigerden en geen zin hadden om een mondkapje te dragen toen dit verplicht was in binnenruimtes.
Nu hebben we naar mijn idee te maken met een massale ‘corona-negatie’. Alles mag weer als vanouds. Je hoeft nergens een mondkapje meer op (behalve in ziekenhuizen) en je mag gerust dicht op elkaar staan in grote menigtes. Dat is in Nederland nu zo en zelfs ook in Spanje. Ook daar zijn in veel delen van het schiereiland de mondkapjes alleen nog verplicht in de ziekenhuizen en doktersposten.
Ik verbaasde me toen we in op het vliegveld van Malaga iedereen zonder mondkapje in de rij zagen staan. Ook in het vol bezette vliegtuig droeg niemand een mondkapje, zelfs de stewardessen niet, terwijl ik enkele dagen ervoor een mail had gehad dat het dragen van een mondkapje in het vliegtuig verplicht zou zijn. Uiteindelijk zetten wij het onze ook maar af.
Intussen zijn er nog steeds besmettingen met het coronavirus. Tot op heden hadden wij daar in onze familie weinig mee te maken. Maar nu is de jongste dochter van Ahmad na een lang zwangerschapsverlof weer begonnen als onderwijzeres op school. En raad eens wat. Ondanks het feit dat zij volledig is ingeënt, is zij besmet geraakt en met haar het hele gezin. Zijzelf is al wat hersteld, maar haar vriend is na een beginfase van alleen erge hoofdpijn nu erg ziek, met hoge koorts en pijn in zijn hele lichaam.
Wat is de drijfveer om ineens alles los te gooien terwijl er dagelijks nog besmettingen plaatsvinden? Hier leeft men alsof corona niet meer bestaat, terwijl elders in de wereld mensen opnieuw in een strenge quarantaine gezet worden.
Toen ik hier aankwam vond ik een brief met een uitnodiging voor een herhaalprik tegen corona. ‘Zullen we daarvoor een afspraak maken?’ vraag ik Ahmad. Ja, waarom niet, vindt hij. Hij draagt nog steeds een mondkapje in de winkel, vertelde hij me. Dat doe ik niet, maar ik houd wel nog steeds afstand.
Ik begrijp wel meer niet van wat er nu gaande is ?.
Wat ik probeer te doen is ‘puin ruimen’. Letterlijk door met een zak en een plastic handschoen smerig weggegooid afval te rapen in ons mooie groene wijkje, afval dat niet of te weinig wordt geraapt door de gemeente, maar waarover binnenkort zeker wel een grasmaaier zal gaan, die de chips-zakken, blikjes, ballonnen en ander afval versnippert tot mini-rotzooi. Dat wil ik voor zijn, want dan is het afval niet meer op te rapen.
En zorg geven aan mijn buurvrouw, zorg die niet voldoende wordt gegeven door haastige medewerkers van de thuiszorg en haar kinderen, die willen dat zij zich laat opnemen in een verpleeghuis. Maar dat wil zij absoluut niet en dat zou voor haar het einde betekenen. Net als dat het geval was met mijn vader. Deze kerngezonde bijna honderdjarige man werd opgenomen in een verpleeghuis, omdat hij een paar keer gevallen was in huis. Eenmaal uit zijn vertrouwde omgeving, had hij er geen zin meer in en is hij eenvoudigweg gestopt met eten en drinken. Zo kwam hij na slechts twee weken broodmager te overlijden.