Ahmad is geen prater. De meeste tijd ben ik aan het woord en dan reageert hij daarop. Dat wil niet zeggen dat hij weinig te vertellen heeft. Integendeel, hij heeft veel meegemaakt wat voor menigeen interessant zal zijn om te horen. In ieder geval voor mij. Maar het is niet gemakkelijk om Ahmad op zijn ´praatstoel´ te krijgen. Hij is beter in schrijven. Zo hebben wij elkaar ook leren kennen, via het geschreven woord op internet.

Laatst vertelde hij mij terloops dat hij het vroeger fijn vond om met zijn muilezels in de nacht naar de campo te trekken. Meestal had hij er twee bij zich, één om op te rijden en de andere aan een leiband erachteraan of naast. Zijn vader reed met de andere twee muilezels. Zoals ik al eerder weleens vertelde, hebben/hadden de boeren in Arrahal hun boerderijgrond niet om de woning. Zij wonen in het dorp met een grote plaats achter hun woning met ruimte voor een stal en opslag van oogst, voedsel en zadeldekken en draagmanden voor de muilezels. En een grote poort als voordeur, waarlangs ook het vee naar binnen kan. Maar als zij hun land willen bewerken moeten zij daarvoor enkele kilometers verderop gaan, ´in de campo´ zogezegd. In de winter en het voorjaar verbouwen zij daar hun gewassen en die worden geoogst tot ver in de zomer. Maar om diefstal van de oogst te voorkomen bewaken zij ook dag en nacht hun land door midden op het land te blijven slapen. Ahmad en zijn familie deden dat bij toerbeurt in een soort tent, die op een Indiaanse wigwam lijkt. Ook lieten zij in de avond en nacht hun muilezels grazen. En als zij sliepen hielden hun honden de wacht en waarschuwden als er ongewenste dieven op hun land kwamen.

Ahmad kan veel anekdotes vertellen, over zijn vader die heel wijs uit de hoek kon komen. En over zijn oma, die een nog groter huis en grotere achterplaats had, waar varkens en kippen en uiteraard ook muilezels voor het werk en vervoer gestald waren. Zo vertelt hij dat hij zijn oma altijd met een schort vol kippenvoer naar de kippen zag verdwijnen en terugkomen met diezelfde schort vol eieren. Als er kuikentjes geboren waren haalde zij deze even weg bij moederkloek om ze één voor één te voeren met een zwart pepertje, opdat ze warm zouden blijven. Daarna bracht ze de kuikens weer terug bij moederkloek. Van zijn oma heeft hij veel geleerd, zoals zelf zeep maken van gebruikte resten olijfolie.

Ahmad is niet zo een goede verteller. Meer een schrijver. Dus ik zei tegen hem: ´Waarom schrijf je al die dingen over je vroegere boerenbestaan als jongen niet op? Het is een boerenleven uit de tijd dat alles nog met man en paard / (muil)ezel gebeurde. Nu is dat alles vervangen door machines met alle kwalijke consequenties van dien. Het zal voor jou kinderen maar ook vast wel voor veel andere Andalusiërs en misschien ook mensen daarbuiten interessant zijn om te lezen hoe het eraan toeging en wat je daarbij ervoer als jongeman´.

Misschien gaat hij dat wel doen. In ieder geval heeft hij mij geïnspireerd voor het maken van een nieuw schilderijtje.