De dood zullen wij allemaal eens ervaren. Ik besef steeds meer dat dit voor mij en mijn maatje niet zo lang meer zal duren. Als ik denk aan hoe mijn leven was 15 jaar geleden, dan lijkt de tijd sindsdien zo snel voorbij gegaan. Als ik denk aan waar ik zal zijn over 15 jaar, dan besef ik dat ik óf 82 jaar zal zijn óf er niet meer zal zijn. Ik weet dat de dood normaal is en dat het leven voor anderen gewoon verder gaat. Dat vind ik zo een raar idee en het stemt me weemoedig. Het leven op deze wereld is eindig en niemand weet wat erna komt. Is er een leven na dit leven en hoe zal dat zijn? Deze gedachten spoken soms door mijn hoofd.
Deze videos troosten mij, als zulke gedachten me overvallen. We zijn allemaal schepselen van de Ene. Hoe ontroerend mooi zijn mens en dier en het plantenrijk geschapen. Moeten wij niet in tranen uitbarsten van verwondering en ontzag? Na leven komt nieuw leven en alleen de Schepper blijft en sterft nooit…….
https://youtu.be/pp3f1593ibI
Shabnamblog
Het is een onderwerp dat de meeste mensen zoveel mogelijk vermijden. De naderende dood. Mogelijk dat alleen de zeer wanhopigen er naar verlangen, en bepaalde gelovigen die menen dat er een paradijs, hemel, walhalla, nirwana op hen wacht waar men (voornamelijk mannen) zich kunnen overgeven aan allerlei geneugten.
Zelf heb ik daar geen hoge of zelfs maar lage verwachtingen van. Voor mijn geboorte was er ook niets te beleven, bedenk ik dan. Ik heb wel fantasieën!
Misschien, heel misschien, draaien onze hersenen ons een loer op het moment supreme. Dan vertraagd de tijd en beleven we in die ene seconde na ons overlijden de eeuwigheid, zijn we ons bewust van een lustoord waar het goed toeven is, ontmoeten we oude bekenden en voorouders of ondervinden we de voorbereidingen op een wedergeboorte. Alles in Technicolor uiteraard en Panavision!