Zoals ik laatst zei in het stukje over moslima’s, mode en makeup is het volgens sommige moslimgeleerden zo dat een vrouw in het openbaar zo min mogelijk dient op te vallen. Hoe die vrouw dat dan zou moeten doen, daar zijn de meningen dan verdeeld over en dat is dan meestal weer afhankelijk van de cultuur waaruit die persoon komt: vindt de één het voldoende dat de vrouw haar haren bedekt, de ander gaat voor een totale ontkenning van enige identiteit door haar als geheel te willen laten verdwijnen onder een burka. Anderen zeggen: als ze maar “netjes” gekleed is. En weer anderen vinden dat dus makeup uit den boze is.
Ik probeer vanaf dat ik moslim ben niet te veel op te vallen, wat me niet altijd gelukt is. Ik heb een tijdje in het grensgebied van Pakistan/ Afghanistan gewoond. Daar droeg ik dezelfde kleding als mijn schoonfamilie in die tijd. Een salwar kameez, dat is een zeer wijde broek met daarboven een lang hemd. In totaal zit in dit setje kleding 6 meter katoen verwerkt. Buiten droeg ik een chadar, een grote shawl die mijn hoofd en mond bedekte of een burka (jawel!). Daar voelde ik me absoluut niet slecht in deze kleding. Als ik het niet gedragen zou hebben, dan zou ik erg zijn opgevallen tussen de andere vrouwen.
Ik vond de salwar kameez in die tijd mooie kleding. Toen ik weer in Nederland woonde bleef ik deze dracht dan ook een tijdje dragen, ook op straat. Tot op een gegeven moment ik op de fiets zat met de 6 meter wapperende katoen fladderend in de wind en ik iemand tegen een ander hoorde zeggen: “Die wil zeker opvallen”. Sindsdien had ik geen zin meer om deze kleding nog langer op straat te dragen, hoe mooi ik het zelf ook vond.
Ander voorbeeld: als ik hier op een warme dag door de stad loop en ander vrouwen dragen korte broeken en minirokken, dan val ik niet op als bijzonder sexy, wanneer ik loop met een knielange of kuitlange rok. En als ik een zwart lijntje zet om mijn ogen en een beetje rood op mijn lippen, dan val ik ook niet op tussen vrouwen die met veel meer zorg en raffinement nog mooier zijn opgemaakt.
Ik heb een tijdje een hoofddoek gedragen naar mijn werk. Ik dacht: “Kom op! Nu even kleur bekennen.” Niemand nam het me kwalijk, ik werd niet ontslagen en de mensen reageerden niet heel anders op me. Maar ik viel wel op. En soms had ik ook wat uit te leggen. Toen ik na drie jaar de doek weer afdeed vond men dat ook prima, maar ik merkte wel dat sommige mensen zich opgelucht toonden. Zo van “hè, hè, zo ben je ons net iets vertrouwder.” Alsof mensen zich toch beter op hun gemak voelden bij mij. En dat is wat ik wil. Dat mensen zich op hun gemak voelen.
Als ik naar de moskee ga trek ik een wijd gewaad aan met een hoofddoek en dat doe ik ook in Mekka. Maar hier in Nederland als Nederlandse onder Nederlanders wil ik een vrouw zijn als ieder ander van mijn leeftijd (of net iets jonger ;-)).
Mijn iman (geloof) hoeft niet te blijken uit mijn kleding, maar liever wel uit mijn daden en intenties.