Ooit schreef ik een stukje over dat het goed is minder te eten, te slapen en te praten http://shabnam.nederlandalus.net/?p=892
Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Wat betreft het eten kost het me niet zoveel moeite. Ik ben nooit een ‘overeter’ geweest en voel me het prettigst als ik alleen eet wanneer ik honger heb en nooit te veel zodat mijn buik overvol raakt. Gewekt worden uit mijn slaap kan ik ook wel hebben. Ik heb geen moeite met opstaan, maar opstaan voor bijvoorbeeld het tahajud-gebed doe ik al jaren niet meer. Ik doe eigenlijk alleen datgene waarvan ik weet dat het minimaal vereist is voor een moslim en dat is opstaan voor het fajr-gebed, hetgeen in de zomer ook al behoorlijk vroeg is.
Maar praat minder. Met dat advies (ik zeg niet gebod, want Godsdienst is Naseeha, advies) heb ik moeite. Ik vind zelf dat ik vaak ‘voor mijn beurt’ praat en dikwijls dingen zeg die niet nodig zijn en beter achterwege gelaten hadden kunnen worden. Het meest veelzeggende is immers vaak datgene wat niet gezegd wordt en daarin schiet ik te vaak aan mijn doel voorbij. Ik wil alles wat ik voel en ervaar delen en uitdrukken. Vandaar waarschijnlijk ook deze behoefte aan het schrijven in een weblog. Er schijnen mensen te zijn die deze behoefte ook hebben op media als twitter en facebook. Dat heb ik niet. Ik uit me helemaal in mijn weblogs en tegen de mensen in mijn omgeving. Maar……wat betreft het praten met de mensen om mij heen zou ik dat graag willen beperken. Ik kan me herinneren dat ik diezelfde behoefte ook een keer heel sterk voelde in 1993, inmiddels 20 jaar terug. Toen nam ik me voor eerst te denken en dan pas te spreken. maar ben ik daarin opgeschoten? Na 20 jaar kan ik constateren dat dit niet het geval is. Misschien ‘zingt elk vogeltje zoals het gebekt is’ en ben ik een vogel met veel noten op haar zang. Er is niet veel veranderd. Ik praat nog steeds te veel.
In een hadith is overgeleverd door Imam Muslim en Imam al-Bukhaari op gezag van Abu Hurairah (radiAllahu ‘anhu) dat de Boodschapper van Allah (sallAllahu ‘alayhi wa salaam) zei:”Laat degene die in Allah en de Laatste Dag gelooft, het goede zeggen of zwijgen.”
Imam An-Nawawi heeft in zijn uitleg van 40 Hadith over deze hadith gezegd: “Ash-Shaafi’i zei: ‘De betekenis van deze hadith is: wanneer iemand wil spreken, moet hij eerst nadenken. Als het hem duidelijk wordt dat er geen kwaad schuilt in wat hij wil gaan zeggen, dan kan hij spreken. Als hem echter duidelijk wordt dat er wel kwaad schuilt in wat hij wil gaan zeggen, of zelfs wanneer hij niet zeker weet of er wel of geen kwaad schuilt in wat hij wil gaan zeggen, dan zou hij niet moeten spreken.'” Er is ook overgeleverd dat hij zei: “Als jullie allemaal een vel papier zouden kopen om (alles wat je gezegd hebt) te noteren, dan zijn er veel dingen die jullie niet gezegd zouden hebben.”
Al-Imam Abu Haatim ibn Hibbaan al-Busti heeft in zijn boek ‘Rawdat-ul-‘Uqalaa wa Nuzhat-ul-Fudalaa’ gezegd: “Het is voor elk intelligent persoon verplicht om te allen tijde te zwijgen totdat het nodig is voor hem om te spreken. Want hoe vaak heeft iemand spijt van wat hij gezegd heeft nadat hij het gezegd heeft en hoe zelden heeft iemand spijt van wat hij gezegd heeft als hij gezwegen heeft? En de mensen die het langst ongelukkig blijven en de meeste beproevingen doormaken, zijn degenen die getroffen zijn met een losse tong en een hard hart.”
Ibn Hibbaan heeft ook gezegd: “Het is voor de intelligente persoon verplicht om zijn oren twee keer zo vaak te gebruiken als zijn tong en zich te realiseren dat hij twee oren gekregen heeft en slechts één mond zodat hij meer gaat luisteren dan hij spreekt. Dat is omdat hij spijt zou kunnen krijgen van wat hij gezegd heeft, wanneer hij spreekt, maar als hij zwijgt, dan zal hij niets hebben om spijt van te hebben. Het is immers gemakkelijker om terug te nemen wat je nooit gezegd hebt, maar zodra een woord uitgesproken is, bezit het zijn spreker, maar als het nooit uitgesproken is, blijft dit het eigendom van degene die het nooit uitgesproken heeft.”
Ibn Hibbaan heeft ook gezegd: “De tong van de intelligente persoon schuilt achter zijn hart zodat hij zijn hart raadpleegt wanneer hij iets wil zeggen. Als er gedacht wordt dat hij zou moeten spreken dan doet hij dat maar zo niet, dan zwijgt hij. Bij de onwetende persoon bevindt het hart zich echter op het puntje van zijn tong, dus spreekt hij zonder na te denken. En degene die zijn tong niet bewaakt, begrijpt zijn religie (islam) niet.”
revisie:Abo Abdillah bron:http://www.AlMutaqqun.tk
Kijk, dit moet ik nu gewoon in mijn beide oren knopen.